EIDA

17 nov.1936.

Geliefden –

Nu is het al bijna Sinterklaas en de stemming ontbreekt me ten enenmale, reuze strop – bij mij moet altijd alles op ’t laatste ogenblik en juist dat laatste ogenblik wordt me de tijd betwist door allerlei dringends! – Mensen, die met verlof gaan moet je hier altijd naar de trein brengen, morgen gaat een Vivos lid ’s morgens en ’s avonds moet ik misschien naar een repetitie voor een uitvoering voor de huwelijksfeesten. Op ’t laatste ogenblik heeft men mij ook nog gevraagd mee te doen, maar daar ik nog geen bijzonderheden weet, heb ik het nog niet aangenomen. Inderdaad zou ik het leuk vinden, in zo’n “boerenbruiloft” met die gezellige dansen mee te doen maar ik geloof dat ze me buiten het dansen willen houden en dan voel ik er niks voor (blijkt inderdaad zo, ik heb dus bedankt!). M’n dinsdag is dus al aardig bezet, dus schrijf ik vandaag maar vast. Een hansop voor Anneke’s “dochter” is juist onderweg. Hij werd heel gezellig. Midden op het borstje een tak met 3 rozen. De kleuren zijn alleen niet erg natuurgetrouw maar zeer harmonieus. Een bioloog die me bezig zag, hield het geheel voor geometrische figuren! – Ik had deze week 3 dagen een geweldige stijve nek, maar dankzij een elektrisch kussen en veel warme doeken is het bijna voorbij. Helemaal nog lang niet, zal nog wel duren. Zondag zwommen we in Lembang. [2]

Na afloop lag ik heerlijk met m’n rug in de zon. M’n badpak is vanachter aardig laag en ik heb nu een mooi roodbruin decolleté passend in m’n nieuwe avondjurk! Overigens zal ik die pas gebruiken bij de huwelijksfeesten. Iedereen schaft zich daar een nieuw toilet voor aan. Juliana doet goed werk voor de middenstand! – Zondag tennisten Hok en ik eerst samen, in 2½ jaar geen racket aangeraakt! Je snapt hoe beroerd het ging, niet om méér te doen! Ik houd m’n racket verkeerd vast waardoor m’n pols teveel te verduren krijgt. Ik zal er een trainer bij nodig hebben, maar Hok stelde voor tot het verlof te wachten. In Europa is het trainen goedkoper. Overigens heb ik aan tennissen ook niet veel behoefte. Ik doe dagelijks een kwartiertje gymnastiek en dat is me voldoende met af en toe een zwempartijtje. – De auto van de Hofstee’s is nog steeds niet verkocht, maar gelukkig het zitje wel. Verder kunnen we Hansje kwijt. Hij wordt erg lastig met Lisa, overvalt haar steeds. Ze is helemaal niet bang, maar ’t is vies. Zondag wordt hij afgehaald, dus nog 5 dagen. Als Lisa binnen is moet Hansje naar buiten, als Axel eet, dito, anders zit hij steeds onder tafel! Net een brief van Dien – Joke Muys v. d. Moer schijnt er lichamelijk slecht aan toe te zijn en niet alleen dat, maar ze is ook geweigerd voor het Seminarium omdat ze te lang getreuzeld heeft met studeren. Een zielige geschiedenis, ze is ook al in ’25 aangekomen 11 jaar geleden. – Axel en Lisa rijden met de lege theetafel. Hij kan opeens vrij aardig met [3] haar spelen. Althans dat hij haar geen pijn doet en dat is al iets! – Ik geloof dat ik jullie nog niet schreef dat Mevrouw van Overveldt in Bandoeng gesproken heeft over Aletta Jacobs, bijzonder goed was het, al bleek uit haar lezing dat ze hem waarschijnlijk had gehouden vlak na de dood van Jacobs. Het is geweldig hoe actief ze altijd nog is. Na afloop vertelde ze van Japan, waar ze een paar maanden alleen geweest is en vele kopstukken van de Vrouwenbeweging heeft gesproken. Enige dagen later zocht ik haar op met Axel en omdat ze zo dolgraag Lisa wilde zien, is ze meegegaan en heeft van haar genoten. Ze is dol op kinderen. Zij voedt ook haar kleinkinderen op, dat was duidelijk te merken toen ze verleden jaar met Marietje en kinderen hier was. –  Axel draagt me speciaal op jullie veel zoentjes te sturen – hij zit nu zijn avondboterham te eten en ik moet nu direct aan jullie schrijven anders is het vliegtuig weg, zegt hij. Hij wil jullie de brief eigenlijk zelf met het vliegtuig gaan brengen – Hok heeft dit weekeinde vrijgenomen, hetgeen Axel en ik erg gewaardeerd hebben. Zaterdag naar een zeer spannende detectivefilm en zondagmorgen tennissen en zwemmen, zondagmiddag gezellig bezoek. – Lisa eet opeens een boterham met hagelslag, vóórdien at ze wel de hagelslag alleen! Na de pap ´s avonds eet ze nog een halve boterham en ´s morgens na de havermout dito plus nog een stukje geroosterd brood! [4] En na de nasi tim om 1 uur een pisang uit het vuistje, ze zal dus niet van honger omkomen. Haar eetlust is dus toch pas van de laatste tijd – Moeder’s verjaarscadeau is onderweg, ik ben zo blij dat we nu eens op tijd zijn! – We zingen elke dag Sinterklaasliedjes maar Axel kan nog steeds geen wijs houden, ik zal proberen het hem te leren – Axel is nog steeds niet helemaal op peil. Hij moet veel eten en slapen om de ziekte te vergeten. Ik geef hem ook weer levertraan en kalk en Dohyfral[1]. – Wij luisteren nooit naar voetbalradio uitzendingen, het moet wel geweldig zijn, maar ’t is zo laat van 10-12 of zo. Wij moeten het toch eens een keer doen. – Wat misselijk van Tante Leidie om weer zoiets te schrijven, terwijl Anneke en Thijs toch weer heel goed met Papa en Mama zijn. Thijs vertelde althans dat ze net

ƒ 100.- gekregen hadden en gewoon elke week briefwisseling. Een beetje mosterd na de maaltijd van Tante Leidie – heeft Em zich niets aangetrokken van de verwijten aan de jeugd? Zij heeft het zeker niet verdiend. – Em c.s. viert zeker Sinterklaas bij jullie of jullie bij hen. ’t Zal fijn zijn. Heerlijk dat Em weer zo goed is mede dankzij Mensendieck. Ik hoorde dat die gymnastiek wel goed maar hopeloos vervelend moet zijn en dat je thuis ook iedere dag nog ½ uur eraan doen moet. Het enige dat ik ervan weet is het knijpen van de bilspieren, hetgeen ik toepas als ik eraan denk!! – Vrijdagavond had ik het erg gezellig met 2 Vivos leden, die pas in Indië zijn – de één had nog kampkieken uit Vierhouten waar Em en ik beiden opstonden, we hebben echt gezellig zitten kletsen. Hok was naar de Loge en ik had echte zin eens een eind door de regen te gaan wandelen, dat doe je in Indië zo weinig en ’t werkt zo geestverfrissend. M’n stijve nek is er niet erger van geworden. Dag hoor jochies, omhelsd Eida. [5]

HOK

17 XI ‘36

G. Er is de vorige week een wonder gebeurd. Mijn baas kwam tot het inzicht, dat ik met mijn werk op het goede spoor ben, en dat ik met rust gelaten moet worden. Dit zei hij aan één der collega’s. In afwijking van zijn gewoonte is het hierbij gebleven. Anders is hij gewend om een dergelijke mededeling aan iedereen te doen. Mij zei hij met de meeste nadruk dat hij het altijd met mijn werkwijze eens is geweest. Dit werd zonder stotteren gezegd! Je moet het maar kunnen. – Ik ben nog niet te weten gekomen wie hem tot dit inzicht gebracht heeft. Ik denk een prof. uit Utrecht. Maar zekerheid heb ik niet. – De paleontoloog uit Leiden vindt me erg arrogant. Als dit het enige is wat hij op mij aan te merken heeft dan mag ik tevreden zijn. Want hij is het juist die zoals nu blijkt heel slecht werk heeft geleverd. Indien er fouten in mijn werk te vinden waren, dan zou hij zeker het niet nalaten om te opponeren. Momenteel schijnt hij mijn werk alleen te kleineren. Het is menselijk, dat hij dit doet. – De moeilijkheden zijn dus van de baan, zullen we maar hopen! – Lisaatje kan al verschillende dingen zeggen als ja, nee, wel, tida.[2] Reuze grappig. Vandaag is een film vertrokken per aangetekend pakje. De film gaat over augustus-september. Axel heeft vandaag de huissleutels weggegooid. Hij wilde voor Sinterklaas niet toegeven dat hij het had gedaan. De sleutels moesten pootjes gekregen hebben.

Dag Hok.