EIDA
12 mei 1938
Lieverdjes –
De Christiaan Huygens vertrok gister weer naar Holland – vandaag voor 2 weken bracht hij ons in Priok. We zullen wel weer wennen aan ’t ons van vroeger bekende Bandoeng en dat zal gemakkelijker gaan wanneer we onze eigen meubels en ons eigen huis hebben. Nu wonen we een week in Lux Vincent, waar we het wel goed hebben, althans het gemeubileerde paviljoentje is heel geschikt, vooral nu we onze piano hebben laten komen. De piano is in november het laatst gestemd en geopend – er zat helemaal geen kamfer meer in en de deksel zit vol vochtvlekken, trouwens aan alle kanten zit hij vol vlekken – de toetsen stroef, de witte: geel – na een eigenhandige bewerking met slaolie is het aanzien veel verbeterd. Het vilt lijkt nog goed al zijn er enige kakkerlakken en motten in geboren, maar hele kleine plekjes zijn er aan te zien. We hopen dus dat er niet teveel aan verknoeid zal zijn. Hok speelde het hele boekje vanmiddag van “ ’k Zag twee beren” en “Rosi rosa ik heb een zusje”- Lisa hoorde direct welk liedje er gespeeld werd terwijl ze van ver de piano hoorde spelen en zong mee. Axel luisterde alleen maar en speelde ondertussen met 2 bootjes met een veter aan elkaar gebonden, die hij over de grond liet rijden. Het was een familie tafereel à la tante Mary – ik zat te naaien – de kinderen aan ’t spelen – Hok kinderliedjes zingende. Het gietregende nl. de hele middag zodat we niet konden wandelen en nog stort het, nu de kinderen in bed liggen en wij moeten gaan eten in het hoofdgebouw zeker 5 minuten lopen – Gelukkig dat ik m’n Hollandse keep heb! De auto staat ook een eind weg, dus daar hebben we ook niets aan. Hok zal vanavond scherp opletten of we hetzelfde krijgen te eten, als onze eerste avond hier! Zijn sterke punt!! Axel heeft de vorige nacht 2 uur lang gehuild van de kiespijn en ik had niks pijnstillends alleen aspirine, die eindelijk na een uur plotseling goddank werkte. Hij wilde niet in zijn eigen bed blijven en kwam tussen Hok en mij in, maar ’t hielp niet. Hij jammerde maar dat hij die pijn niet wilde hebben, dat het niets prettig was, waarop ik hem zei dat alle mensen om de beurt pijnen krijgen en die moeten dragen, maar dat die pijn al veel minder was dan eerst en dat alleen slaap kon helpen – eindelijk viel hij in slaap – vanmorgen sliep hij lang en Hok had vrij voor een Inlandse feestdag zodat we met ons allen maar vakantie hielden en wat omreden in de auto. Van Elly Linn kreeg ik een goedje om een watje in te drenken en in de pijnlijke kies te stoppen – het helpt direct. [2] Lisa voerde gister de hertjes en vandaag gingen ze beiden met hun Hollandse mandjes met een boterham naar het hertenpark. Lisa stopt het stukje hun vol ver-trouwen in de mond, maar Axel trok eerst zijn hand terug op ’t kritieke moment dat de mond van het hert naderde, maar voor Lisa wilde hij toch niet onderdoen en verborg zijn angst. Lisa converseerde aan één stuk – eerst gaf ze grote stukken die steeds kleiner werden en tenslotte in kruimels veranderden omdat zij het jammer vond wanneer het zo gauw óp was. Vandaag werd Lisa weer geknipt, pony en kort vanachter, het staat zo schattig, Deze week waste ik ons aller haren met een schitterend middel Shampodor waar geen zeep in zit – Ik kon met mijn vingers de golf er weer indrukken zonder kammetje of wat. De uiteinden liet ik drogen in de krulgummietjes van Moeders kappertje en zo kreeg ik vanzelf weer een prachtig kapsel en zo mooi glanzend alsof Meneer de Weert aan ’t werk was geweest, alleen wat goedkoper!!! – Daarnet hoorden we nog het slot van de doopuitzending. Vanaf de Groenmarkt tot in het paleis, d.w.z. we moesten raden wat er gezegd werd - hier in de eetzaal hebben ze een heel slechte loudspeaker, erg jammer. Maar het gejuich en enthousiasme konden we meeleven. Jullie hebt zeker ook alles door de radio mee-gemaakt en het gedrang gemeden. Het deed me weer zo denken aan de opening van de Staten die we zelf van zo nabij beleefden, verleden jaar, één van de vele mooie herinneringen, die we jullie danken. – Axel is op de Montessori kleuterschool tot het eind van de cursus; daarna gaat hij waarschijnlijk naar de Bandoengse School-vereniging, een gewone school. We wonnen veel inlichtingen in aan alle kanten en dit lijkt ons misschien wel het beste vooral daar Hok een afkeer heeft van de leidster van de Vrije School. Noortje Linn en Ennytje Waal komen dan met Axel in de klas, Noortje is een half jaar ouder, Enny 4 maanden, in ’t begin zal ’t wel merkbaar zijn, niet zozeer wat zijn verstandelijke ontwikkeling betreft, als wel zijn geestelijke; hij is veel meer kind dan die 2. Enny gaf Hok voor Axel een paar bloemen mee naar Batavia en 2 weken later ziet ze hem weer en is teleurgesteld dat hij haar niet bedankt. Axel was het allang vergeten! De Montessori school hier moet niet zo erg goed zijn, ze hebben niet voldoende materiaal en de krachten hebben ze ook niet omdat ze [3] niet genoeg geld hebben om ze te betalen, af en toe dreigt de school te sluiten door gebrek aan geld. – Van gebrek aan geld gesproken. Vanmorgen kwam Mevrouw Boomstra hier, die presidente van de IEVA was in mijn tijd. Ze vertelde de vreselijkste verhalen hoe Irene zich in het bestuur heeft gedrongen, eigenmachtig is opgetreden namens het bestuur zonder het erin te kennen, tenslotte ruzie heeft gemaakt behalve met de bestuursleden ook met Juffr. v. Borssen Waalkes, die wij zo verheugd voor de IEVA gewonnen hadden en die hier voor niets werkte als directrice. Ze heeft eerst het bestuur gedrongen af te treden en daarna Juffr. v. Borssen W. eruit gezet die juist iets van de school ging maken en nu speelt ze zelf de directrice en gooit alles omver. De IEVA heet Beatrixschool – wat ellendig dat ze de boel zó kon verknoeien, Mevrouw Boomstra was er kapot van. Ze werd na afloop van alle kanten tegen Irene gewaar-schuwd die een intrigante genoemd wordt. En mij stuurde ze rode rozen!! (als Tante Jenne jou)! Maar voor ik me daar weer in begeef moet er een wonder gebeuren – ze heeft nu alleen maar mannen in ’t bestuur, “heren van standing” heeft ze gezegd. Een treurig einde van de IEVA! – Daarnet jullie brief gekregen – fijn dat Moedertje weer gaat boodschappen en wandelen en langzaam aan in krachten toeneemt. Aardig dat Van Leggelo is gekomen. Zeg hem maar dat ik aan boord ook weinig last had en dat ik in Bandoeng sinds we hier in pension zijn nog nooit last had, hoewel ik 2 maal rijsttafelde met Spaanse peper (zalig!) en niet al te streng dieet houd, en ook m’n pillen weleens vergeet. Een kalm rustig leven is voor mij voldoende om m’n buik normaal te houden en zo’n leven leiden we hier. We zien wel veel mensen, maar hoofdzakelijk zijn we thuis. Lisa is de hele dag bij me, daar de baboe niet met haar om kan gaan – ze vindt het niet nodig ’s middags te slapen en zo kunnen wij ook niet veel rust nemen. Ik stop de kinderen vroeg in bed. Daarnet waren ze erin om 10 voor 7. Het zou nog vroeger kunnen maar het duurt zolang voor de jongen het eten gehaald heeft van het hoofdgebouw – Axel las direct de groeten aan hem en Lisa en de kusjes van [4] je brief en ik las hem een groot deel voor ook dat Vader schreef dat hij te oud is voor het toontje en ik moest antwoorden dat hij nog maar weinig zeurt – hetgeen niet helemaal waar is, maar hij is beslist niet erg lekker de laatste dagen – hij moet een kies krijgen een heeft verhoging, misschien mazelen zoals Menno en Tineke. Jullie moet langer op onze brief uit Bandoeng wachten dan je verwacht had, gelukkig schreven de Zussen ook. Maar ik kan geen brieven schrijven als ik niet ’s avonds een plekje voor mezelf heb – overdag is het zo onrustig met de kinderen. De eierlepeltjes uit Adelboden miste ik nog niet. Helaas is het schoteltje van Lisa’s beeldige stelletje kapot aangekomen – gelukkig hebben we het bordje nog. Goed dat je Christie gireert – van Courbois komt er ook nog wat – je zult weer een rekening voor ons moeten openen. We zullen ƒ 300 aan Em sturen. – Daarnet zette ik Moeders portret op het buffet en de kinderen roepen steeds dagt Omie als ze erlangs gaan. Lisa weet nog dat ze zondags met Opa in de duinen gingen wandelen! – Lisa vindt de grootste straf als ik boos ben op haar, ze haast zich dan zich te herstellen en ze gaat huilen tot ik haar gelegenheid geef mij een zoen te geven – ze is onweerstaanbaar en zo krijgt Axel meer op zijn kop dan zij! Ze is ook zoveel gemakkelijker in de omgang! – Verbeeld je dat ze ons klokje uit de Opelspiegel gegapt hebben aan boord, maar gelukkig dat we verzekerd zijn. De Opel is schitterend overgekomen en wordt algemeen bewonderd, al lopen er meer van dit soort in Bandoeng. Axel weet nog precies alles van hier – Mevrouw v. Vianen stuurde ons orchideeën en een cake, die zij zelf bakte – Wij willen nog graag zo’n Marokkaans tapijt hebben voor ons nieuwe huis, vraag eens aan Emy of ze die eventueel voor ons zou willen meenemen, hij neemt 0,2 m2 in, dus heel weinig. – Wij betaalden in ’t geheel ƒ 34.- voor invoerrechten en vervoer, weinig hè, we hebben ook nogal naar ons toegerekend bij de waarde opgave!! Onze koffers en kisten konden we hier ook allemaal bergen, gemakkelijk – Goed dat je ’t bezoek wat op een afstand houdt, ál te veel is ook niet prettig, daar kunnen we allemaal van meepraten! Vooral Immy en Erich kunnen lastig worden van hartelijkheid! Erich’s foto van Moeder is overigens onnavolgbaar! – Dat Arabisch kostuum bracht één van de passagiers voor zijn dochter mee, maar ik mocht het die avond aan. Ik zal 2 foto’s sturen met de mail, maar gaarne na bezichtiging terug. Dag lieverdjes – ik ben eigenlijk nog lang niet uitgepraat! Omhelsd heel stevig, door Eida.
[Randje pag. 1]
Hok is naar de Loge – een inwijding – hij schrijft de volgende maal wel.