EIDA

8 september! ’36         Lisa 11 mnd

Geliefden –

De vakantie is om en we zijn weer allemaal thuis – We hebben ’t zo fijn gehad, echt geslaagd. De kinderen zien er zo goed uit en zijn dik geworden. Axel vond het niks erg dat we niet verschenen hoewel “Tan Nan” (= tante Nanda) het hem verteld had, en was zelfs verontwaardigd toen een begin gemaakt werd met het pakken van zijn koffer. Het is was toen nl. zondag en Mady speelde zo fijn met hem! Maar ’s avonds vond hij het toch weer een prettig vooruitzicht met de trein te mogen. Maar om een beetje geregeld te vertellen: na Sarangan, waar vandaan we jullie een briefkaart stuurden trokken we weer over de berg terug naar Tawang Mangoe, waar we weer geen uitzicht hadden, dat anders prachtig moet zijn. De laatste dag in Sarangan boften we even ’s morgens toen de zon opkwam. De wolken lagen toen allemaal in het dal zodat wij een paar bergen konden zien, de Willis en Ardjoeno die in Oost-Java liggen. We hebben daar uren in de bossen gewandeld, waar vandaan je telkens aan de bosrand uitzichten had, al hadden die dan [2] mooier kunnen zijn. Maar in alle plaatsen waar we waren werd geklaagd over weinig uitzicht in deze maand. Terug gingen we te paard naar boven met een reuze omweg. Ik had zelfs de smaak van paardrijden te pakken, hoewel het rijden langs de smalle bospaadjes me af en toe wel even de haren te berge deden rijzen, de paardenjongens moesten dan te hulp schieten en ik hing aan hun nek om van het paard af te komen. Tot hun verstomming liep ik liever dan dat ik erop zat. Maar ´t is een pracht tocht zeer de moeite waard. Na weer een nacht in Tawang Mangoe gingen we naar Kopeng, waar de Kreikens ons bericht stuurden dat ze pas zondag konden komen. Wij hadden juist het plan na de lunch weg te gaan, hetgeen door het bijzonder gezellige samenzijn, tot na het diner werd, om welke reden Axel ons die dag niet meer zag. Om 11 uur ´s nachts kwamen we pas in Klaten[1], waar we Nanda erg slaperig vonden maar die ook alweer klaarwakker werd door de verhalen over en weer. Ze vonden het wel niet leuk dat we niet meer wat langer bij hen bleven, maar daar zij pas zo uitgebreid bij ons gelogeerd had, vonden wij dat we het er wel van konden nemen en onze vakantie tot het uiterste rekken. We reden heel wat af, in ´t geheel 1500 km in 12 dagen! En met de benen hebben we ook ettelijke kilometers afgelegd. In Kopeng klommen we tot [3] 2000 m en vonden daar de beeldigste wilde rododendrons allemaal terracotta, bijzonder mooi. Kopeng ligt op de Merbaboe, naast de Merapi, die je vandaar niet kunt zien. Eigenlijk moet je een nacht op de top doorbrengen dan schijn je over heel Java te kunnen zien en ook in de krater van de Merapi. Maar het was 6 uur klimmen en daverend stijl en dat leek me wel ál té. Ik moet steeds even stilstaan als we weer enige meters geklommen hebben. We moeten ons maar eens gaan oefenen op de bergen hier. Het is daar in Kopeng een enorm deftig hotel, waar de mensen alleen tennissen, zwemmen en zich kleden. Ze moesten de wandelkaart van de omgeving, die Hok vroeg, even zoeken! We kregen daar een gangen te eten dat je langzamerhand alleen van elke schotel wat lekkers uitzocht. Hok voelde zich daverend doorvoed. Maar toch is hij niet dik geworden. Hij wijdt dit aan het feit dat het onze zoveelste huwelijksreis was! Een onnet mopje hè! Dat heeft hij n.b. tegen de juffrouw van hun bibliotheek gezegd! – Ik heb nog ontzettend veel brieven voor mijn verjaardag gekregen van Bep, Mia, Malie, Joke en Dien, verder van Tante Leidie [4] een erg opgewekte brief en dat ze Em’s baby schattig vond hoewel ze haar alleen en profil kon zien, een genoeglijke brief als vanouds! – Hok is beladen met 5 koffers en de box teruggereden, 14 uur deed hij erover, een lange tocht en alleen ook minder leuk. Maar we konden de kinderen moeilijk zo lang in de auto laten zitten. – Nanda bracht ons naar Djokja, we reisden derde klas, dat er hier steeds meer in komt. Er is al niet eens een eerste klas meer. We zaten bijna 7 uur in de trein, maar de kinderen hielden zich weer geweldig. Axel zag direct dat de lampen aangingen en begreep dat dat met de tunnel verband hield. Hij ging telkens eens ergens anders zitten en speelde met een BPM geoloog die in onze buurt zat, en die Hok van naam kende. Hij is geen moment slaperig geweest en kwam fris en wel in Bandoeng aan. Lisa heeft een hele tijd geslapen, geweldig makkelijk en verder wilde ze steeds maar drinken, 2 flessen vol tomatensap en water verorberde ze. Maar zwart waren we geweldig vooral van Axel kwam een vies sopje af. Julie Chavannes haalde ons van de trein omdat ze begreep dat Hok er niet kon zijn, echt aardig. – We zijn wel enorm slaperig maar zeer tevreden. Hoe vind je m’n nieuwe pen! Door onze drukke bezigheden op reis, kreeg Moeder de beloofde brief nog niet, maar die komt vast – Wat

[Randje pag. 4]

grappig dat Oom Ben gaat trouwen. Fijn dat de mensen niet meer oud worden tegenwoordig op deze manier, beter dan die in Spanje, wat een toestand. – De vlekken moet je maar voor zoentjes houden – ik heb geknoeid!

Dag Eida.

[Randje pag. 2]

Veel groeten aan Em, zij ook bedankt voor haar verjaarsbrief. [5]

HOK

8/9

Geliefden –  We zijn sinds gisteren weer terug, allen heelhuids en vol nieuwe moed. Net kregen we het bericht, dat Juliaantje zich verloofd heeft. – Eida met de kinderen en de baboe reisden met de trein terug en ik met de Whippet. Bandenpech, warm, ongezellig was de reis alleen terug. Ik vertrok om 9 uur uit Klaten en was ruim 10 uur ’s avonds in Bandoeng. In Pekalongan[2] had ik ruim een uur oponthoud om nieuwe reserve-banden te kopen. En in Ceribon ook ruim een uur om wat op te knappen. Het was een tocht van 500 km. Blij toen ik thuis was. Eida was al een paar uur eerder thuis en had voor een lekker biertje gezorgd. Axeltje kan nu al veel beter praten, dankzij de hoede van Nanda. Lisa maakt overal opgang. Ze doet Axeltje met alles na. Ze heeft het hart van Thung gestolen. In Kopeng spraken we Egbert en Baukje van half twaalf tot 9 uur ’s avonds. Het was erg gezellig. We hadden onmiddellijk contact en toen we weggingen, waren we nog niet helemaal bijgepraat. Van Kopeng tot Salatiga reden we in een dichte mist, minder plezierig. We konden geen meter vooruitzien. Prachtige bossen zijn er, grootser dan die van Sarangan. Mooi waren ook de bloeiende rododendrons, die op ongeveer een 2000 m voorkomen. U merkt wel dat we een reuze prettige vakantietijd achter de rug hebben. Volgend jaar doen we het over in Tirol.

Dag Hok.

Groeten aan Em en Dirk.