EIDA
12 aug.
G. – In de tuin van ons “chalet” in Batoeraden zit ik nu voor de variatie. Menno scharrelt rond en de rest is uit. Het is hier meer dan heerlijk en allemaal genieten we van ons verblijf hier en het samenzijn. We hebben 12 vrije dagen en nu zijn we pas op de helft – nog nooit zo lang vakantie gehad achter elkaar. Hok heeft ook de smaak ervan beet en maakt alvast plannen voor de volgende vakantie! – We hebben al een verre wandeling gemaakt, een reuze klimpartij, ik heb maar weer meegedaan en het is me uitstekend bevallen en ook getennist een hele middag – het enige gevolg voor mij is spierpijn – ik kom hier reuze bij vast enige kilo’s – vanavond gaan we in het hotel eten en dansen. Je moet weten dat het hotel altijd leeg is, de manager + vrouw zijn kennissen van Anneke en Thijs – ze hebben nooit wat te doen en zijn verrukt van deze afwisseling. Hok en Thijs hebben daar al veel getennist en Anneke ook – ze is geweldig energiek – wandelde de eerste morgen al met Hok, terwijl Thijs en ik visite hadden van een erg interessante oude heer, die veel vertelde over de omgeving en over de Javanen – We zijn naar hete zwavelbronnen geweest, ongelooflijk hoe kokend heet het water zo de berg uit komt stromen – Ons huis hier is erg prettig en ruim, heerlijk veel plaats voor alles, voor het spelen van de kinderen, voor het opbergen van de kleren in de kasten, voor het rondzwerven van onszelf en van onze gedachten – Anneke en Thijs hebben jullie zeker al het heerlijke uitzicht beschreven en wat een hele rozentuin we voor [2] het huis hebben. Axel vindt het hier ook fijn, maar vecht geregeld met Wytje – ze willen juist telkens met hetzelfde speelgoed spelen, al onze opvoedkundige talenten moeten eraan te pas komen. Axel is helemaal niet gewend met anderen te spelen en Wytje meer met veel oudere kinderen – Axel is nu ook lief met Menno nadat we ’t hem geleerd hebben – hij vindt het nu ook best als Hok of ik ons met Menno bemoeien. Gister plaagde Wytje Axel door iets van hem weg te nemen en meteen beet Axel hem in de wang. Een rode halvemaan vlek is vandaag nog zichtbaar op Wytjes wang. Vreselijk hè, maar ’t is tenminste een safe-afweermiddel. – Het is een kostelijk drietal, het “trapje” – Axel gaat nu Menno amuseren, die in de box zit door hem zijn speelgoed weg te nemen en terug te geven of stenen aan te reiken.
’t Is één komedie als die drie of twee ervan bij elkaar zijn – We hebben ook één morgen ons zó vermaakt dat ook jullie er nog eens plezier van zult beleven! – Onze tocht hierheen was aardig lang – we waren nog wel eeuwig vroeg opgestaan om alles klaar te maken – Axel en mijn koffer waren al gepakt maar die van Hok nog niet en alles moest nog op de auto geladen. Om half 5 was Hok al op, maar toch reden we om half 9 pas weg. Net buiten Bandoeng bedacht Hok dat we de kinderstoel vergeten hadden en wij weer terug. Dat scheelde ons een half uur. Om half 12 aten we in een pasanggrahan aan het meer van Pendjaloe, nog niet halverwege, om half 5 [3] reden we Poerwokerto binnen waar Anneke’s buren ons de weg zeiden, maar niet duidelijk genoeg zodat we eerst verdwaalden maar tegen half 6 reden we dan toch het erf binnen waar Thijs ons binnen noodde. Onze Annah is tenslotte toch thuisgebleven daar ze alleen mee kon met 2 kinderen + een baboetje voor die kinderen en ons dát wel wat teveel was – ik krijg hier alles wat goed voor me is, lever, biefstuk, chocola, rust en vrolijkheid! We zijn ook nog een morgen “naar beneden” geweest om onze auto weg te brengen voor een “kap”. We zochten beeldig goed uit, beige met lichtbruin, echt voor dure auto’s! Op ’t ogenblik was hij zwart – maandag zal hij gekapt zijn, halen we hem op en gaan door naar Boroboedoer – een hele dag, de tocht is nog verder als van Bandoeng naar hier ± 300 kilometer. – We hebben er veel boeken over meegebracht en bestuderen het eerst. – ’s Avonds spelen we Trictrac – Thijs is er de kei in maar Anneke en ik belagen hem steeds meer, het zal niet lang meer duren of we winnen het! – Nu eindig ik maar – er zijn nog meer liefhebbers! – Hok heeft net gewandeld met Wytje en Axel en Anneke + Thijs samen – mijn kuiten zijn zo stijf van tennis en wandelen dat ze zich niet meer tot bewegen lenen! We herdachten Oom Izak, en zullen het Oom Johan nog doen, de 17e rijden we terug. – Hoewel het hier ongeveer gelijke hoogte is als Bandoeng 800 m., is het hier veel frisser, maar niet naar – de kinderen baden hier ook in de zon, als die althans tegen 12 uur nog niet verdwenen is. Axel schept stenen op het tafeltje met een theelepeltje, halverwege valt de helft van ’t lepeltje!
Dag Eida [4]
We kregen gister jullie brieven opgestuurd door Zus Ortt, fijn was dat. Heerlijk dat jullie nog naar Montreux gegaan bent. Nu zijn jullie en wij juist gelijktijdig op reis en weer thuis. Gelukgewenst met de kleine Schepers en Bakker Schut, wat een baby’s! Ik kom dus erg achteraan met maar één! Dag hoor – een prettige thuiskomst Eida
HOK
G. Een reuze prettige vakantie. Gelukkig niet veel regens, zodat we echt genieten. Het chalet is keurig ingericht. Het is hier koeler dan Bandoeng. De kinderen amuseren zich niet altijd met elkander. Wytje en Axel kunnen niet zonder kibbelen samenspelen. Ze zijn beiden het oudste kind. Axeltje wandelt veel en trekt altijd een autootje van Wytje achter zich aan. De rechtmatige eigenaar vindt het meestal maar half goed en de tijdelijke eigenaar verdedigt de auto met voeten en tanden. Nu, u begrijpt, dat het een leven van belang kan zijn. Mennootjes wandelingen hebben we bewonderd. We komen erg goed bij. Het is werkelijk nodig om eens van tijd tot tijd er uit te gaan. Jammer dat we Tommy alleen hebben moeten achterlaten. Wellicht, dat de kinderen van Zus Ortt zich over haar geregeld ontfermen. Morgen naar het wonder van de Hindoe-Javaanse bouwkunst: de Boroboedoer. Onze auto hebben we bij Thijs’ garageman laten opknappen. We zijn erg benieuwd naar het resultaat der verjonging-kuur.
Dag, prettige vakantie
Hok.