EIDA

14-11-‘33

Geliefden –

Axel zit op de kinderstoel met de deksel van de pot eraf. Het lukt nogal veel dat hij het erin mikt, maar snappen doet hij het, geloof ik, nog niet. Soms wel, dan gaat hij plotseling opstaan en dan blijkt dat hij inderdaad klaar is. Soms ook duurt het erg lang en alsmaar komt er niks, ik kleed hem weer aan om het over een kwartiertje nog eens te proberen, maar dan is ’t meestal al te laat. Maar gelukkig vindt hij ’t geen straf meer erop te zitten, in ’t begin wel. Maar hij doet het liever in de kinderstoel dan in kleine po, die ik in zijn bed zet. Die is ook wankeler. – Ja hoor, hij heeft het gedaan. Als ik altijd op het goede ogenblik de plas opving, zou je hem zindelijk kunnen noemen, volgens sommige mensen. Maar ’t is toch naar mijn mening pas zó, als hij waarschuwt en wacht tot hij op de po zit. – Ik zeef nu zijn eten niet meer. Hij eet dus zachte rijst met spinazie en worteltjes – met-de-vork-fijngemaakt, en tomatensap erover. Het smaakt vrij zuur en flauw maar hij vindt het nog steeds heerlijk. Hij moet morgen weer gewogen worden. Hij komt veel minder aan tegenwoordig, nog minder in 1 maand dan Menno’tje in een week ± 200 gram. Hij is ook geen dikzak meer, heb jullie dat ook al geconstateerd? – Ik hoop zeer dat jullie de film uit Soerabaja hebt nu; jullie denkt, geloof ik, dat als we schrijven dat we hem klaar hebben, hij de volgende dag in je brievenbus moet liggen! Maar jullie zult genieten en vergeten dat je er zo lang op hebt moeten wachten! – Van Em kreeg ik een brief, de eerste na haar vertrek op 28 oktober. Het is werkelijk, zoals Em ook schrijft, dat zij en ik door haar verblijf hier, veel dichter [2] tot elkaar gekomen zijn. Zij heeft ons in de jaren dat wij weg zijn, zó weinig geschreven dat we wel enigszins van elkaar verwijderd zijn geraakt. Maar nu hebben we onze zustervriendschap vernieuwd. Het is wel druk voor  haar dat de kinderen vakantie hebben!, de ouders hebben ’t dan in die tijd juist dubbel zo druk. – Van Anneke ook bericht uit Poerwokerto. Ze vraagt of we eind december al komen en of Hok met Thijs de Slamat[1] op wil. Maar Hok kan vermoedelijk geen vrij nemen, hoogstens 2 dagen. Het zou wel enig zijn als we met ons drietjes naar hen toe konden gaan. Axel wordt nu al zo groot dat hij langzamerhand de luier kan missen en dan is de bagage heel wat minder. – Er is een meisje Chavannes geboren, haar Ma ligt in ’t Ziekenhuis en voelt zich uitstekend. Weer een vriendin voor Axel! – We hebben 11 november luisterrijk gevierd. We zijn met Jeanne naar het Residentshuis gegaan, waar we op de voorgalerij het zingen der 3000 kinderen aanhoorden. Er was één wagen in de optocht, met de Vredesengel bovenop de aardbol, belicht door een schijnwerper. Op die bol stond Genève getekend op welke plaats 50 linten samenkwamen die ieder door een meisje werden vastgehouden, die een land voorstelden door een klein aardbolletje in hun hand met de naam erop. Verder droegen de kinderen alle soorten lampions. Het zingen alleen ging af en toe ongelijk, maar ’t geheel was toch indrukwekkend. We hielden ook 1 minuut stilte. Het gewaad der Vredesengel was door Jeanne genaaid, hetwelk in de krant gestaan had, waardoor iedereen er mij op aan zag. Ze had een jurk tot halverwege het been gemaakt en men was zeker bang voor de inkijk, want de rok was samengeknoopt om de benen wat ontzettend lelijk stond. Als ik Jeanne was geweest, had ik de Engel zelf op de bol gedrapeerd want iedereen ziet haar erop aan [3] of mij!! Tek Bheng was die dag naar Tjipitier[2], een onderneming waar hij voor 8 maanden kan waarnemen als hij wil met een salaris van ƒ 250.- en alles vrij: huis, water, licht. Is het niet fijn voor hem. Het is vlakbij Buitenzorg dus de afstand is wel groot van hier, maar ik ben zo blij voor Jeanne. Tek Bheng aarzelt het aan te nemen, maar we hopen maar dat het lukt. We hebben hem al flink uitgescholden! Jeanne ziet er overigens goed uit tegenwoordig, ze is weer vrolijk en gelukkig, dus dat is alles fraai. Schrijf nog niks of zeg nog niks over Tek Bheng’s kans op die baan, want het is geheim. Als het doorgaat moeten ze al met 1 december erheen. Op 11 november kende Jeanne ook enige dames doordat ze ook geholpen heeft met het versieren van de Vredesengel wagen. Ze is er dus al zo’n beetje “in” want, voor een maand kende ze hier ongeveer alleen ons. – Het is nu 7.15 n.m. Axel ligt in bed of liever hij stond nog toen ik wegging. Ik laat het licht tegenwoordig branden, want hij houdt van veel licht om zich heen, net als Omie! Ook houdt hij veel van buitenlucht als Opa! Vanmiddag werd hij om half 6 wakker en brulde maar door onder het aankleden net zolang tot ik hem in de wagen zette! Maar daar het regende konden we niet gaan rijden, maar op de achtergalerij vond hij het best zolang hij maar naar buiten kon zien. – Ik ben weer bij de tandarts onder behandeling, vanmorgen haalde hij eerst 3 vullingen uit een kies om in plaats van een vierde maar 1 grote erin te leggen. Van de kies bestaat overigens niet veel anders meer dan de wand met een zenuw helaas! In Indië zijn de mensen kleinzeriger, ik ook! Het nieuwste is dat er een spoelworm uit me gekropen is (hij was al dood!), slechts 1, die geen spoor heeft nagelaten, dus méér krijg ik er niet. Het is net een regenworm, maar heeft geen slechte invloed hoegenaamd op het lichaam. Je krijgt het door ongaar varkensvlees of door verpulvering van rattenvuil. – Gister was een grote receptie van de directeur van G.B., De Jongh, wiens dochter trouwde [4] en die zelf met pensioen gaat. Ze hadden de Schouwburgzaal gehuurd en daar allemaal tafeltjes en stoeltjes gezet, bovendien was er een band. We hebben ook fijn gedanst en een glas champagne gedronken. Helaas was het feest maar alleen van 7-9. Daarna hebben we nog bij de Ter Haar’s nagekletst. Ik ben met nog een paar gegaan als IEVA bestuurslid omdat zij onze “ere-presidente” is en Hok met de Ter Haar’s. Ik wilde eerst 2 maal gaan, later weer met Hok, maar het was helemaal niet officieel, we werden niet eens afgeroepen, zodat ik met Hok niet weer kon gaan gelukwensen. Het geheel was zeer geanimeerd. – Vanmorgen zou ik weer plastisch dansen[3], maar Mevr. van Praag was aangekleed toen ik kwam. Ik heb toen met haar gepraat daar het samen dansen me absoluut niet bevredigde en ik gemerkt had dat zij evenmin erg enthousiast was. Ik heb toen gezegd dat ik ’t maar niet meer deed en zij was er blij om! Ik vond het toch niks prettig meer omdat zij zo’n heel andere opvatting heeft als ik en ik me er niet van kan losmaken. Ze was verbaasd over m’n zelfkennis; inderdaad het enige waar ik al een beetje knap in ben – is in het kennen van mezelf! Zo is dat dansen dus ook weer van de baan. Misschien dat ik nog eens van een ander ga les nemen. – De jonkjes van Tommy, Peter (wit) en Paul (donkergrijs) zijn al vrij groot. Ze kunnen al zelf uit de mand komen en van een bord eten. Paul heeft werkelijk een zwart gehemelte als een echte chow[4]! – Ik heb een stukje uit het Haags maandblad geknipt over “een gast” door Mevr. van Hille, ’t is enorm goed; toch een fijnvoelend mens. – Erg fijn als jullie voor Axel een pakje stuurt op 6 juni; die 6 december is wel de beroerdste dag van ’t jaar, hoewel er toen het liefste jongetje ter wereld (!) geboren werd. Dien stuurde een schattig kiekje van haar met Dieneke, ’t is heus een beeldschoon kind met bolle wangetjes. De IEVA meisjes zullen een katoenen jurk voor me maken. Ze zijn al ver gevorderd in ’t kostuumnaaien. – Ik schreef vast wel dat ik dat Hongaars houtsnijwerk erg mooi vind. Houw zal er vast blij mee zijn.

Dag Eida. [5]

HOK

G. We hebben deze week niet anders dan regen gehad. Arme Axel, die nu ’s middags zijn wandelhalfuurtje moet missen en in zijn stoeltje of in de wagen naar de druilerigheid moet kijken. Hij wordt met de dag ongeduriger van dat stil moeten zitten. Gelukkig is zijn verkoudheid nu over, zodat we met hem een eindje om kunnen rijden. Dat vindt hij meer dan prettig, zeker even prettig als in zijn wagentje. Hij zit dan ook parmantig tussen ons in en weigert elke steun, ook wanneer we een bocht om moeten. Hou je hem even vast, dan krijg je een douw van zijn elleboog, alsof hij zeggen wil: handen van me af! Tijdens onze maaltijden mag hij mee aanzitten. Tegenwoordig mag hij dan meeknabbelen; een droog korstje brood vindt hij al meer dan heerlijk. We leren hem wat lopen door hem terwijl hij tegen de rand van zijn box of bed steunt een voorwerp, bijv. mijn polshorloge achterna te laten gaan. Dat doet hij al heel aardig. Meestal wordt hij van dat niet kunnen krijgen van het begeerde voorwerp na twee of drie maal heen en weer gaan ontzettend nijdig. Schudt heftig met zijn hoofd en aan je mouw. Van tijd tot tijd lukt het zindelijk maken ook. Zijn spelletje is momenteel nog altijd het kiekeboe spel. Dat doet hij reuze aardig. Meteen een goede training voor zijn knieën. Over de rand van zijn bed hebben we een luier hangen, om te beletten dat hij de verf van zijn bed afknabbelt. Bij het kiekeboe spelen gaat hij telkens achter die luier hurken. Dit laatste doet hij al erg goed. – Bedankt voor de belangstelling in mijn gezondheid. Mijn verkoudheid is sinds de pet en mijn warmere kleding overgegaan. Vrijdag volgden we de eerste les over theosofie, getiteld: Is wetenschappelijk onderzoek van het occulte mogelijk? Wel interessant, maar nu en dan debiteerde de inleider wel bokken. Zo bijv. over de afstamming van de mens. Maar dat is hem niet kwalijk te nemen. Ik ben erg benieuwd naar de volgende lessen.

Het schijnt dat er zeer ernstige plannen zijn om bij de aanstaande salarisherziening (1 april) geen voorpraktijk meer in rekening te brengen. Dat zal ons een hoop schelen. We zullen dan erg in salaris achteruitgaan. De nieuwe regeling, waarvan nog zeer weinig bekend is, schijnt de positie van de importkrachten zeer achteruit te doen gaan. We moeten tenslotte toch maar blij zijn, dat we nog niet werkeloos zijn. Te mogen werken is tegenwoordig een gunst!

Dag HOK

Ons filmtoestel moet helaas in reparatie. De lens is ontsteld, zodat er geen scherpe beelden meer te krijgen zijn. Erg jammer. Ik hoop dat het in orde komt.