EIDA

12 aug.’32

Lieverdjes –

Vanmorgen kreeg ik een brief van Hok uit Pamekasan, Madoera , de avond van aankomst daar geschreven. ’t Is alweer twee jaar geleden dat ik zijn laatste brief kreeg! Hok is inderdaad naar Soerabaja helemaal gevlogen. Dinsdagmorgen bracht ik hem naar Andir, Hok glunderde, hij vond het zo zalig en ik vond het wát veilig thuis te mogen blijven! Het vliegen zelf vond hij wel fijn, vooral als ze hoog vlogen, maar het dalen, en dat liefst 4 x onderweg, was allerminst prettig, hij was maar blij dat ik dat niet meemaakte! Ze maakten een extra landing in Cheribon  om een passagier op te halen, en verder natuurlijk in Batavia, Semarang en Soerabaja. Zus haalde hem af met To, hij had getelegrafeerd. Het bleek dat Dirk juist voor zaken naar Batavia was dus erg jammer. Hok schrijft net dat Tante Leidie al de 24e augustus komt, dus zal ik haar naar een tussenhaven moeten schrijven. Jullie hebben de boot nooit genoemd. Zus zal even hier aankomen op weg naar Priok, vooral omdat wij een baby verwachten, schrijft Hok! Goede reden! – Hok had die eerste dag het boorterrein nog niet gezien, dus was zijn vliegen eigenlijk niet eens nodig geweest. Hij heeft ook nog pijn in zijn oren gehad van de hoogte en bevroor van de kou zodat hij ’t in Soerabaja net lekker vond! Ik geloof wel dat hij enigszins genezen is van zijn vlieglust, althans voor zo’n eind. De Preanger is het mooist om overheen te vliegen, maar na Semarang is er niet veel meer te zien, wel voor die tijd dat je over de zee vliegt, dat is ook aardig. Morgen komt hij weer thuis dus vermoedelijk per trein, zoals hij al gezegd had. [2]

Toen Hok weg was heb ik steeds bij Baukje gegeten. Het is altijd zo gezellig bij hen. Egbert is meer dan krankzinnig de laatste tijd. Hij heeft nu een mooie naam voor me bedacht Baronesse Ei-ei-eitje van Eierstruif tot Kippenveer. En dat lanceert hij nu steeds. Maar verder is hij ook erg grappig en we hebben veel pret. Verder ben ik de hele dag thuis.De eerste dag van m’n “eenzaamheid” ben ik naar Sparmann gegaan. Alles weer best, ook de urine. Hij vond het alleen niet goed dat ik een korset droeg en hiermee bevrijdde hij me eigenlijk van m’n tikje nog overgebleven ijdelheid. Het benauwde me nl. wel wat en nu ben ik opeens een Mevrouw met een buikje. Minstens 3 jurken zó weggehangen, verder 2 vermaakt, zodat ik toch nog ’t een en ander heb. Ik knipte een stuk van m’n witte kanten oude avondjurk voor een kraag op m’n oude zijden jurk, die ik verleden keer in deze toestand droeg. Gisteravond was ik juist bezig hem met veel zorgen om te draperen toen al m’n hondjes luid blaften en Bert Schutter aan kwam stappen. Ik herkende hem niet. In ruim een half jaar niet gezien. Hij blijkt in Soerabaja geweest te zijn en is teruggekomen om van baan te veranderen. Hij komt nu bij “Accoustikon” in de Frisiostraat om instrumenten voor hardhorenden te verkopen, althans hijzelf is voor de administratie. Ik geloof dat die zich wel door de wereld zal slaan. Hij is pas helemaal met de auto dwars door Java met enige omwegen naar Soerabaja gereden, zonder rijbewijs. – Gister at ik expres thuis omdat ik allerlei wou afdoen en vroeg naar bed, maar ziet Bert bleef eten, we wandelden de Kromhout-weg om en ik was toch pas weer om half 11 in bed, want de verzorging van de hondjes neemt ook nog veel tijd. Met Bert had ik veel pret, hij kan erg leuk gekheid maken op een prettige huiselijke manier. Hij had blijkbaar direct in de gaten van m’n baby, en plaatste zeer netjes dat ze Malaga verkochten dat [3] goed moet zijn voor vrouwen, die een baby verwachten! Waarop ik bloosde, hetgeen ik tegenwoordig ongeveer bij alles doe! Afschuwelijk. 

De hondjes worden al erg groot, kunnen zelfs al alleen ook in de mand komen. Ze spelen steeds leuker met elkaar, ook met z’n drieën – ik vind het ontzettend dat ze wegmoeten, ze zijn zulke engelen. Ze kennen ons al goed en als ik roep “jongetjes” of “Lautje, Sannie” dan komen ze aanrennen, net hobbelpaarden.

Dat Dien een dochter Dieneke heeft, weet jullie natuurlijk al uit de krant. Nico telegrafeerde ons ook en wel: “dochter alles prachtig”, – dus dat was erg prettig. Het is nu al haast een week oud, maar op verdere berichten zal ik nog wat moeten wachten. Het was dus maar 10 dagen te laat, toch niet zoveel voor een eerste keer. Ik weet nog niet of ‘t 5 of 6 augustus jarig is!, Nico telegrafeerde 6 aug. ’s morgens om half 8, dus ’t kan natuurlijk op beide dagen gebeurd zijn. Echt fijn dat het nu weer achter de rug is, maar ik wil graag eerst nog bijzonderheden weten. Mevrouw Beudeker feliciteerde ik direct, maar die weet zeker niets meer dan ik. Dien sprak Emy nog vlak vóór haar bevalling. Ze moest weer even naar de dokter. Gelukkig was ze opgewekt en kon ze gewoon over haar narigheid praten. Ze beloofde mij met m’n verjaardag te zullen schrijven.

Vanmiddag hebben we Vivos thee. Dit is weer een nieuwigheidje – na de vorige geslaagde avond zal dit zeker ook leuk zijn – Bep heeft het bedacht, een zeer actieve praeses! ’t Is ook bij haar aan huis. Enige mensen zeggen dat Vivos in geen [4] jaren zo aardig is geweest als nu, een pluim op ons hoed! Als jullie dit krijgt, ben ik al jarig geweest. ’t Spijt me dat ik jullie niet eerder heb gelukgewenst. We zullen verleden jaar herdenken, hoe enig we toen bij elkaar waren! Misschien vieren we dan meteen afscheidsfeest van Egbert en Baukje, daar Egbert misschien naar Semarang wordt overgeplaatst. Daar er een erg protest tegen is, heb ik nog hoop dat het niet doorgaat. Ik zou het heel erg naar vinden – Ze zijn toch onze beste vrienden hier.

Het pakje dat ik voor Wytje maak, wordt snoeperig al zeg ik het zelf, ik wil het dadelijk afmaken, want het moet maandag al weg. En dan ben ik zelf alweer jarig – ik zie er gewoon tegen op om m’n eigen cadeautjes te bedenken, dan heb ik eigenlijk net zo lief niks, en toch is “niks” op de dag zelf erg saai!

De nieuwe kokki zal ’t hier wel een reuze baan vinden! Ze heeft al 3 dagen niet hoeven te koken en verder zit ze om half 10 al wat te naaien. Ze streek eerst meer dan afgrijselijk, maar doordat ik alles teruggaf, al was ‘t 5 keer, doet ze ’t steeds beter, en nu werkelijk al netjes – het kan wel dat ze eerst geprobeerd heeft, in hoeverre ik te beduvelen was! Ik geloof wel dat ze meevalt.

Gister kregen de hondjes ieder voor ’t eerst een stuk bot, waar ze zo’n beetje aan knaagden. Ik heb Tommy in de tussentijd vast moeten leggen voor de veiligheid, en inderdaad, nauwelijks was ze weer los, of ze pakte beide botten, waarover de hondjes in slaap waren gevallen. Levertraan lusten ze niet, waar Tommy juist dol op is.

Tommy is de halve nacht op stap geweest – ik had de honden alle drie in de eetkamer opgeborgen – daarna ben ik nog even de achterdeur uitgegaan en in die tijd is hij zeker ontsnapt. Ik heb niks gemerkt, maar vannacht krabde hij vervaarlijk tegen de deur – Goddank dat de hondsdolheid verordening is opgeheven!

Dag liefjes

Eida

Betsy schreef dat ze door haar doctoraal in Amsterdam is – flink hè.