EIDA

31 mei 1932

Liefjes –

We hopen nu maar dat die duizelingen weggebleven zijn, dit was zeker nog even weer een opleving van de narigheden, zoals de lente ook niet direct zomer wordt, maar ook af en toe zich nog even laat gelden.

Hartelijk dank voor het pak. Twee glazen + 2 kopjes en schoteltjes in goede orde ontvangen. Het blik met roggebrood is zalig, pas half op gelukkig! Het blik met koekjes is ongelooflijk lekker, om geen andere koekjes meer te eten! Bij de thee geef ik precies voor ieder 2, anders gaat het in één dag op! Ook dank voor het jakje voor Dien’s a.s. spruit, ik heb al 3 pakjes voor haar gemaakt, dus zal ik dan dit maar uit jullie naam sturen. Waarvoor ik dat wit batist indertijd besteld heb, begrijp ik niet goed, maar dat stuur ik Dien dan maar zó, dan kan ze er ’t een en ander van maken. Ik heb nl. zelf nog een grote lap batist liggen, die Mamma me indertijd eens gaf. Ik hoop zeer de volgende week alles weg te kunnen sturen – Verder de buikband: hij zal wel passend zijn, als mijn buikje wat groeit, hij zit nu erg los, er omheen, terwijl ik juist graag iets stevigs voel, en de stevige gedeelten juist boven en onder de buik zijn. – Mijn oude band is nog prettiger, maar ’t is niks hoor, ik bewaar hem wel wat. Ik ben blij dat ik slanker ben dan je gedacht hebt!!

Ondertussen hebben we hier heel wat drukte in huis gehad, juist toen het pak kwam. De Pimmen kwamen donderdagmorgen, veel drukte, Wimpje brult veel, speciaal eten voor Wimpje, die wat last van zijn buikje had gehad; apart eten voor Netteke, op een ander uur moesten ze eten, enige gaspitten moesten vrijgemaakt voor warm badwater – enfin al gauw was de boel op streek. Netteke is allerliefst en zoet, vertelt van de verschillende jurken die [2] ze bezit en danst plastisch in ’t rond!, ze vertelt veel verhalen van haar vriendinnetjes en wat haar allemaal overkomen is – wel een verschil met dat dochtertje van Ho! Wimpje heeft niets gebroken, de koekjesschaal + glazen stonden meer op de boekenkast dan op ’t tafeltje, Pimmetje was af en toe ontsteld over haar zoon en verheugde zich erop hem weer in ’t gareel te hebben thuis. Tot Hok’s ergernis liep hij met de bezem door ’t huis en brulde als die hem werd afgenomen! Eens stond hij met een van onze tegeltjes in zijn hand, ik schrok me dood, maar Pimmetje liep zeer voorzichtig naar hem toe en ’t liep goed af. Ze zei dat als je hem liet schrikken, hij het voorwerp uit zijn handen liet vallen. – Een dag na de Pimmen kwam opeens Houw aanzetten – we hadden hem 2 dagen eerder verwacht, en dán was ons huis voor één nacht vrij geweest, maar het hinderde ook al weer niet, een veldbed werd naast Pim’s divan gezet. Het was overigens fraai: opeens stapt Houw binnen, Pimmetje kleurt van schrik, Houw zeer onbevangen, groet als oude bekende: tableau! In Buitenzorg groeten ze Houw niet!! – Tussen dit alles door, kreeg Hok een bevel van De Jongh, zijn publicatie binnen 2 dagen in te leveren, en wel precies op de donderdag belde De Jongh op en zaterdag moest ’t ingeleverd zijn. Juist de 2 dagen dat de Pimmen hier waren. ’s Middags werkte hij op G.B. tot half 8 en ’s avonds thuis weer. Toen Houw kwam, kon Hok zich gevoeglijk terugtrekken, en wij bridgeden. Hokje werkte tot half 1 en ’s morgens weer om half 5 op om de inhoudsopgave te maken. Vrijdags ’s middags wou hij beslist tennissen met Pim voor welke gelegenheid Pim een paar oude schoenen van Hok van een stuk neus ontdeed omdat hij er anders niet in kon! Ik speelde ook nog mee – Hok speelde niet erg goed, had slaap en De Jongh zei of hij soms ’s nachts doorgewerkt had, waarop ik zei dat hij zich wel schuldig mocht voelen! Hij had er erge pret om, maar ik ben hem wel dankbaar [3] want anders was het werk zeker nooit afgekomen, daar Hok er steeds weer in veranderen wou en De Jongh zei “het is een verkeerde opvatting dat zo’n werk áf moet zijn”. En nu is het klaar en weg, en Hokje heeft zijn kamer opgeruimd waarvoor hij aan één dag niet genoeg had!!

Dezelfde vrijdag werd de lijst bekendgemaakt van de 18 academici van de Mijnbouw, die moesten afvloeien, waarbij wij en nog vele jongeren konden juichen, daar de Dienst niet buiten ons kan! Er zijn hier de heftigste geruchten gegaan dat alle tijdelijken eruit zouden moeten e.d. maar Hok heeft zich nooit dikgemaakt en met succes! En nu zijn we dubbel blij met onze a.s. spruit! Drie van de jonge Duitsers moeten weg en 2 jonge Hollanders, verder van Banka 2 en van hier veel anderen, zoals waarschijnlijk De Jongh zelf, Van der Ploeg (adviseur Mijnbouw), ’t Hoen (onderhoofd), Freusberg (chef Chem. Lab.), Lindberg (van ander Lab.) enz. enz.

Ook die Keil, die Duitser, waar wij pas op visite waren, en in wiens visite-boek wij wat moesten schrijven, één van de weinige beschaafde Duitsers! Zo zielig voor die mensen, maar de meesten hebben hun pensioen tenminste. Oppenoorth is de enige die er voordeel van heeft, die wordt dan hoofd Opsporingsdienst – als ze De Jongh tenminste vast lozen. Een poos geleden had ik al eens op de tennisbaan tegen De Jongh gezegd wanneer de lijst bekend werd – hij wist het niet en mocht niks zeggen, toch kon hij niet nalaten te zeggen “’t komt terecht”, waardoor hij ons ook plezierig stemde! – Ik heb vrijdag ook mee getennist, ik voel me zo normaal, dat ik ’t nog graag doe. Mijn vreeslijke slaap is al wat verminderd, evenals de erge honger, ik zou nu niet zeggen dat er iets bijzonders aan me was als [4] Sparmann ’t niet geconstateerd had. Heb je ooit zoiets meegemaakt!! Ik heb aan de binnenkant van mijn schoenen een dikke zool van een ½ cm die aan de buitenkant tot niets uitloopt.

’t Is wel prettig, maar ik weet nog niet of ’t afdoende zal helpen. Wat heb jij voor zool onder je schoen, Mam, van dezelfde dikte?, en draag je toch steunzolen in lage schoenen? Ja hè. Sparmann zegt dat ’t niet geeft – maar die steunzolen deugen ook niet, ik heb ze maar afgeschaft. Hier weet nog steeds niemand het, en ik heb ’t gevoel dat daardoor de tijd vlugger gaat, dan wanneer iedereen me steeds zou vragen hoe ik me voelde. Ik draag zelfs m’n korsetje gewoon dicht, ook onder ’t ontbijt. Dit wende ik mij aan, toen de Pimmen hier waren.

Zaterdag ’s morgens vertrokken de Pimmen vroeg en tegelijk haalden Houw en zijn partner me om mee de Prahoe op te gaan. Deze partner, een oudere (!) juffrouw ± 35 jaar, is pas 2 maanden uit Holland en ziet er net zo fris uit als jullie zonder en wij met rouge!! – Ze had niemand om haar de weg te wijzen en zo heeft Houw zich aangeboden, daar zij logeerde bij Frits en Katrien (Katrien’s baby kan elk ogenblik komen!) – Ze kent de Elink Schuurmannen goed en vertelde dat Fietje en Hannie verloofd zijn en Corrie predikante is – Houw reed ons met de auto, zijn Ford, naar de top van de Prahoe waar we heerlijk weer troffen – Die juffrouw Kleinhoonte bleef bij ons eten en vroeg ons ’s avonds bij haar te dineren (!) in Hotel Homann. Het was er stikvol daar het zaterdagavond was, dus gezellig. Maar wij bleven maar kort tot ruim 10 uur omdat we de volgende morgen vroeg naar de Kawah Kamodjan[1] zouden gaan. Houw en die Juffr. gingen een eind lopen 3 uur lang, langs een andere weg, en Hok en ik reden tot aan de Kawah toe, die nu weer goed berijdbaar was. Het was alleen vervelend dat het op de terugweg opeens begon te regenen, zodat de wegen mul werden, en we nog voorzichtiger moesten rijden, maar Hok deed dat [5] kranig. Jullie herinnert je die weg zeker nog goed, waar we gewandeld hebben met ons vijven – halverwege hebben Hok en ik nu onze nasi goreng opgegeten, waartegen mijn maag opeens protesteerde en zich omkeerde. Dat was de 4e maal dat me zoiets overkwam in deze tijd – dat is nog uit te houden hè! – Verderop hebben we op een zijweg een uur op de 2 anderen gewacht, die later bleken een afsnijdend vlugger pad genomen te hebben, zodat wij daar rustig een uurtje in de auto geslapen hebben, ik echt, Hok niet. – Tommy was ook mee op deze tocht, wij hadden gedacht dat we meer zouden wandelen, maar nu we aldaar in de auto zaten was het minder geschikt, daar hij in hoge mate beweeglijk was, en bij voorkeur in Houw’s broekspijp ging staan om beter te kunnen uitkijken! Later was hij door ’t lopen in de modder absoluut pikzwart en moest voor mijn voeten op de grond zitten, hetgeen hij dan ook met een zielig gezicht deed! – Gistermiddag waren we even bij de Kreikens – Hok is maar niet gaan werken voor de petroleum – ze vroegen ons ’s avonds te bridgen, wat we deden, met het succes dat Egbert het meeste speelde en ± steeds down ging omdat hij zich altijd liet opjagen, tot 4 of 5, en de anderen 1300 punten wonnen!! – Straks ga ik met Baukje en Nel Stamm, een aardig leraresje hier van mijn leeftijd, naar een lezing over spiritisme + psychometrische seance – Hok wil niet, hij is nu naar G.B. – Van Mevr. Akkeringa, is dat die Mevr. Bos? – Van de week heb ik met hun tweeën gewinkeld in de nieuwe modezaak: de Bonneterie die de nieuwste Europese snufjes heeft, het gevolg was een linnen jurk met jasje geel met wit voor mij ƒ 11,25, en een voile middagjurk met lange mouwen voor Baukje ƒ 25.- - Later kocht Pimmetje daar een jas + tas. [6]

Met hun tweeën heb ik altijd enorm veel pret, enig gezelschap!

Dag jongens – Hok mag de rest – Eida.

HOK

G. De bom van afvloeiingen is gebarsten: 18 of 19 van de ongeveer 80 academici die we aan de Mijnbouw hebben moesten weg. Een harde maatregel, waarvan je de consequenties pas ten volle beseft, nu het gebeurd is. Gelukkig horen we er niet onder. De geruchten over afvloeiing waren natuurlijk allang gaande; we hebben er maar niet over geschreven om geen nodeloze ongerustheid te wekken. Er was voor mij ook al heel weinig reden voor. Wat de ontslagenen nu moeten doen, is natuurlijk een grote vraag. De chefs die het te regelen hadden zullen er wel heel wat slapeloze nachten van hebben gehad. Men heeft zich op het standpunt gesteld dat dienstbelang voor nationalistische gevoelens gaat, zodat men de jonge Duitsers grotendeels gehandhaafd heeft, terwijl talrijke Nederlanders het veld hebben moeten ruimen. Zo’n standpunt zal men zeker nergens anders aantreffen. De slachtoffers zullen natuurlijk protesteren! Misschien zullen ze door de regering wel in het gelijk worden gesteld. – Dat je je gevoel bij het vrijwillig handelen volledig kunt uitschakelen, zoals Moeder’s stelling luidt, vind ik niet waarschijnlijk. Neem bijv. het geval van iemand die het leven beschouwt als een schaakpartij en de mensen als de stukken, een erger geval van ongevoeligheid is toch niet denkbaar. En toch staat achter zijn combinaties een gevoel, namelijk hij beoogt toch de bevrediging van zijn eigen gevoelens. Al onze daden spruiten toch voort uit een bepaald verlangen, ongeacht of dit hoogstaand, altruïstisch is. – De volledige uitschakeling van het gevoel is wel denkbaar wanneer men helemaal als nummer handelt, bijv. soldaten in de oorlog. – Nog wel bedankt voor het pakje en voor de sterbulletins.

Nu dag, leuk dat Vader zo van Faust geniet.

Hok.