EIDA

9 XII ‘30

Lieve Schatten –

Net heb ik m’n eerste tegenbezoek aan Borromeus gebracht. Zuster Valencia was diep verrukt me weer te zien, ze besteedde al haar vrije tijd aan mij. Ze waren er allemaal over uit hoe goed ik eruit zag en Dr. Sparmann, die ik toevallig tegenkwam riep vol enthousiasme: “onherkenbaar!” – Je ziet wat een opgang ik maakte, ook Dr. Polak, je weet Anneke’s vroegere dokter en bewonderaar (!), was ook één en al verbazing. Hij vroeg natuurlijk weer naar Anneke, hij vindt het bepaald niet aardig van haar, dat ze nooit meer bij hem komt en daarom zei ik gauw dat ze zich zo goed voelt dat ze geen dokter nodig heeft! Overigens heeft ze me zelf pas verteld dat ze tegenwoordig zich zo buitengewoon goed voelt. – Vandaag was juist de naamdag van de “Moeder Overste” en ik moest natuurlijk gaan kijken hoe mooi de kapel wel niet was met vele vazen witte lelies. Die kapel is hun troetelkindje. Als ze bloemen krijgen, de Zusters, rennen ze ermee naar de kapel, waar ze per dag ook minstens 4 uur doorbrengen. Dat is dan om weer even op adem te komen na al die ziekenellende! – Ik ben daar gewogen en in deze 14 dagen thuis, ben ik 4 pond en 1 ons aangekomen = 116 pond en 1 ons! Je ziet hoe dik ik [2] alweer ben, als het zo doorgaat, zal ik niet meer zo verrukt van m’n figuur kunnen zijn. Het nare is dat Dr. Kuyer daar niets om geeft, hij is zelf nl. = 2 Hoks naast elkaar! En zijn vrouw is dik en fors! – De Zuster, die de nacht van de bevalling bij me zat, kijkt nog steeds of ze een spookverschijning ziet als ik eraan kom, een soort wereldwonder vindt ze me. – Vandaag is Rein getrouwd, hij schijnt zijn leven in Holland en het eerste jaar hier te willen of te moeten (! van schoonma?!) vergeten. In elk geval schijnt hij Anneke noch mij meer te kennen! Hok is toch vanmorgen maar naar de kerk gegaan en ik heb hem opgedragen goed naar de bruidsjapon te kijken! – Maar nu allereerst Sinterklaas. Je begrijpt dat we ’t op zeer kleine schaal vierden, vooral omdat ik nog geen boodschappen in de stad kon gaan doen. M’n eerste uitgang in de auto van Marietje J.B. naar haar toe, nog geen 5 minuten rijden, bezorgde me al schele hoofdpijn en dan boodschappen doen! Ik telefoneerde om enige vulpennen opzicht, en om een schrijfblok (klein papier), verder overtrok ik Tante Eefje’s theemuts, die daar toen we hem kregen eigenlijk al aan toe was! Ik herinnerde me opeens een lapje zij, en toevallig past het precies bij de lampenkap! – Hok had een spiegel, zeer buitenmodel nagelschaar, moderne melkkan (blauw!), [3] roestvrij aardappelmesje [HOK derde, sinds we hier zijn, zoveel aardappelen eten we!] voor me gekocht. Je begrijpt hoe grote vreugde jullie pak ons bracht als aanvulling van de voorgaande pakjes. Jullie zijn reuze engelen. De Christuslegenden is werkelijk een prachtuitgave, schitterende platen erin, echt prettig zo’n mooi boek! De cadeautjes voor Kerstmis zijn beeldschoon, schattig dat boompje. Anneke lichtte me in dat het een sigaretten dovertje was. Je ziet: zij verkeert hier meer in de wereld als ik. Ik dacht eerst dat het een stempeltje was, hetgeen Hok direct tegensprak! Wat een zalige zeep en die zijden kousen, waar komen die vandaan? De speculaas deed gisteren al goede diensten, veel visite: de Koolhovens, de Ter Haars en Westerveld, smulden ervan en laatstgenoemde at zeker een vierde deel van de marsepein borstplaat op! Aldus het geheel was zalig, evenals de uiltjes! Het lege kalenderblok staart Hok al aan, de Gemeenteraad zal er weer enige malen op vermeld worden. We kijken al uit naar 3 januari: Volksraad verkiezingen. Als hij 2 maanden achter elkaar in Batavia moet zijn, zullen we het huis hier maar alleen laten en daar de “grote meneer” uithangen. Wel leuk voor de variatie. –We zullen de banketletter naar Mamma sturen, Houw treft het dat ze nu bij hem in huis is! – We hebben natuurlijk ook gedichten en Hok begon ’s middags om half 6, maar binnen ’t uur had hij er 5 bij elkaar [HOK en wat voor gedichten!!]! Anneke en Thijs zullen het wel uitgebreider gedaan hebben. Ze waren meer [4] in de stemming, ook omdat ze winkels konden bekijken. – Op Sinterklaasmorgen kwam opeens Betsy als sinterklaascadeautje aangereden. Hier in Indië heeft haast niemand notie van Sinterklaas, zelfs een winkel die ik opbelde verborg moeilijk haar onwetendheid. Betsy die eerst in december naar Holland zou gaan, gaat nu waarschijnlijk in maart. Ze is nu van haar betrekking op de zuigelingenkliniek af en heeft nu opeens het plan een meisjestehuis in Batavia op te richten voor wat je hier in Indië “studerende” meisjes noemt, nl. MULO- en H.B.S. kinderen. Natuurlijk alleen voor Chinezen. Ze heeft nl. vaak gehoord van ouders, die hun kinderen thuishouden na de lagere school, omdat ze ze nergens in huis willen doen en dit lijkt me een goede oplossing. Ze is bezig geld te verzamelen en kinderen te werven; in januari wordt het al geopend, ik ben erg benieuwd of het zal lukken. En dan gaat ze in Rotterdam afstuderen, veel soorten gebieden van belangstelling heeft die hè! Ze was erg verrukt dat Emma zich ook niet bij het analistenvak zou houden, maar ook weer een nieuwe richting wil zoeken! – Ik vergat nog de sardientjes en de  appetit sild[1] en ik moet jullie even voor blikvergiftiging waarschuwen. Het papier waar ze in waren gepakt was al olieachtig en Hok wist dat, als een blikje sist als het opengaat of een spuitend geluid maakt, de inhoud dan niet meer goed is en dat deden de sardines maar de ansjovis gelukkig niet. Bovendien stond het blikje al wat bol, dus niet goed dichtgesoldeerd. [5] Letten jullie voortaan ook op bij het openmaken. – Ik kreeg een lange brief van Mia, vertellende dat ze af en toe lesgeeft op een Haagse H.B.S.. Dat weet jullie natuurlijk al, maar ik kan me haar zo niet voorstellen. Dien krijt wanhopig dat de P.S.-sters al zo oud worden. Gister was onze Diës, ik zou niet durven vergen dat je eraan gedacht hebt, Maatje! Het was nog wel het eerste lustrum, maar ik heb er pas eind november aan gedacht, toen ook het vliegtuig al weg was. Wel treurig!, maar ik was in ’t ziekenhuis werkelijk absoluut de tel kwijt, ik kon maar niet geloven, dat het november was, ik leefde nog in oktober! – Langzamerhand begint nu weer wat oude energie in me terug te komen. Ik heb al echte zin m’n kasten eens schoon te maken en opnieuw in te ruimen, want alles ligt in wanorde [HOK niet door mij] Toch zal ik nog wat moeten wachten daar m’n voeten en m’n rug nog gauw moe worden. Dus zal ik maar eerst wat gaan naaien. Op Sinterklaas genoot ik voor ’t eerst weer van mijn naaimachine. Ik zou beter een morgen kunnen naaien dan evenveel tijd visite hebben! Ik kan nog niet 2 dingen tegelijk: o.a. kousen stoppen en praten. Dat merkte ik zaterdag toen Anneke hier was. Maar ik heb niet te klagen, lieve Schatten, nog steeds ga ik onder de vlag van elke dag beter. Ik oefen nu m’n knieën door uit een lage stoel zonder handensteun op te staan. Merkwaardig hè dat dát zo moeilijk is, terwijl ik [6] al hele einden kan lopen, gister wandelden Hok en ik een ½ uur zonder te zitten! – Donderdag is er Vivos, misschien ga ik er heen, als ik mag! De hoofdoorzaak van de twist in ons vorig Bestuur, is nu uit Batavia naar hier verhuisd en is beminnelijk lid geworden en ze komt ook bij Juffr. Potjer, die er nu uitgewerkt is. – Hoe gaat het toch eigenlijk met de Alingh Prinsen, daarover schrijven jullie nooit meer. – Wat ellendig van Zusje Schüller’s verloving, ze moet nu het mannelijk geslacht wel verfoeien. We bewonderen in hoge mate Emma’s kunde in bloed-onderzoek. – Wat is de Huishoudschool mooi geworden. Ik moet ook v. Anrooy feliciteren, ik schreef haar nog nooit. Maar op ’t ogenblik ben ik nog steeds in de ziekenhuis atmosfeer. Daarom is het wel goed als er visite komt, om weer eens aan andere dingen dan aan mezelf te denken. Ik ben nog teveel vervuld van alles wat we achter de rug hebben, en mijn gedachten gaan daar steeds naar terug. – Wat moppig dat devies “Hurken en Bukken breken ruggen aan stukken”. Dat zou je hier in Indië niet kunnen gebruiken want de Inlanders rusten het prettigst op hun hurken en ze vinden de grond dweilen niets geen straf! Je snapt het niet dat ze op zo’n manier prettig zitten, maar bij de warongs zie je ze allemaal zo. –

Nog even: dat ze op ’t ziekenhuis m’n taarten zo geapprecieerd hebben. – Ik ben benieuwd waar Tek Bheng een plaats zal krijgen.