EIDA

9-9-‘38

Lieve engeltjes – We hebben nu jullie brief afgewacht en schrijven 2 dagen later, weer op vrijdag. Het is zo vervelend als de brief net de vorige dag weg is en dan komt weer die van jullie. Om te beginnen moet ik weer een verzuim verontschuldigen en wel meldde ik niet de vreugdevolle ontvangst van het enig leuke pak dat je voor Axel stuurde en het roze broekje, waaraan ik onmiddellijk het randje haakte. We kregen het terwijl de kinderen zaten te eten om 1 uur en daarna pasten we het aan – Het zal al gauw passen, echt fijn – vreselijk omhelsd alweer en alweer m’n excuses – maar dát ik niet schreef komt zeker hierdoor dat ik je in gedachten zo vaak bedankte dat ik in de overtuiging ben dat ik het met woorden in de vórige brief deed! Verder veel dank voor de speciale briefkaart met stempel en voor de postzegels die Anneke me net vanmiddag stuurde samen met het schattige kiekje van Tineke van Tjioemboeloeit[1]– ze schrijft zo opgewekt en ook dat de warmte haar zo is meegevallen, dat het wel blijkt dat de 2 maanden hier haar goed deden. Wat betreft onze postzegelverzameling, ik spaar alles wat ik krijg in een doos dat wanneer Axel er later belangstelling voor heeft, hij alvast een begin heeft. Als ik ze voor hem inplak, lijkt me niet aardig, bovendien kan ik beter m’n kieken inplakken! Wat een genoeglijke van jullie uit Paterswolde, de kinderen moesten hem om de beurt bij hun bord hebben en hij genoot van Vader’s briefje – (zet er maar voortaan Axel en Lisa boven). Hij zei tegen Lisa kijk, ’t is niet voor jou want er staat alleen Axel: dat zijn nl. de enige 2 woorden die hij kan lezen – schrijven kan hij alle letters maar ook kan hij nog geen woorden vormen. Misschien op school wel – ik weet eigenlijk niet hoe ver ze zijn, doordat ik eerst niet kon informeren door gebrek aan stem (de dokter weet het aan verkoudheid der stembanden, dus niks bijzonders en daar alle aandoeningen door rust het snelst genezen, werd het hier ook op toegespitst en met succes!) en later haalde ik Axel niet meer af doordat Hok de auto meestal meeneemt tegenwoordig, daar 35 min. lopen hem meestal te ver is. En nu hebben we de feestdagen achter de rug, evenals jullie. De nationale film zagen we helaas nog niet, maar we zullen nog gaan en dan op Eidaatje letten – Vader vraagt nog zo precies naar de duur van mijn zwijgzaamheid – het was zowat 2 weken – denk ik, maar een week vóór mijn verjaardag had ik opeens weer stem, maar ik was er zuinig op, zodat toen Anneke op Wyt’s verjaardag bij ons was en ik in de avondlucht om 7 uur was meegereden om haar te halen, ik meestal Anneke en Hok liet spreken, die zeer geanimeerd het over Astrologie hadden. – Jullie beider portretten staan zo genoeglijk in de huiskamer vlak bij de telefoon dus een veel bezochte plaats! Ze zijn toch zo goed dat ik me steeds weer verheug dat ook Vader zich vermand heeft en naar Ton Blom is gestapt, het zou onmogelijk beter kunnen, ik zou zó met je willen gaan praten! Axel informeert geregeld naar Holland – hoe oud hij moet zijn wanneer we weer gaan en met welke boot we dan varen en nu moest ik alles aan jullie schrijven wat we beleefd hebben deze dagen. – We hebben alleen gevierd met de kinderen – alle 3 avonden gingen ze laat naar bed, eerst de lichtjes kijken in de stad, de volgende avond lampionoptocht en gisteravond vuurwerk, pas om 8 uur terwijl ze er anders om 7 in leggen. Maar ’t was mooi en vooral ook de allegorische optocht gistermorgen waaraan we meededen als provincie Drenthe. Zaterdagavond de 3e september ’s avonds na “een Oranje huwelijk”, een toneelstuk waar we met de Waals waren, kregen we erge zin nog mee te doen in de optocht – de volgende dag hadden we al een grobak, je [2] weet wel zo’n houten wagen met een paard ervoor. Met bamboe stangen en ongebleekte katoenen lap maakten we een beeldige huifkar, Hok schreef een mooi bord met “Drenthe” – We snelden naar de pasar en bestelden een zwart pak voor Axel, een rode boerendoek om zijn nek. Lisa had het boerinnenpak van boord en ik dito. Jo Waal was indertijd met mij samen de Drentse groep, zij maakte nog een pak voor haar dochtertje van 6 jaar en zo gingen we. De knol liep vanzelf; als de optocht stilstond, hij ook – af en toe liep hij bijna op de mensenmenigte in als we niet goed opletten, als we woven naar kennissen. Wij menden zelf om de beurt Jo en ik, een Inlander liep ernaast op een goede afstand voor het geval hij nodig was, maar de eer van het mennen wilden wij hebben! We maakten alle mensen erg aan het lachen, vooral de Inlanders die het gek vonden dat een njonja zelf de leidsels hield op een grobak, dat niet eens een vervoermiddel voor mensen is, maar voor dieren en mest!! Hok filmde ons en wij werden aan alle kanten gekiekt – een soldaat uit Drenthe zei dat hij nog nooit zo’n kar daar gezien had! – De opmerkingen van het publiek vermaakten ons zeer en wij hèn! Lisa zou de zweep een keer vasthouden toen we stilstonden en zij aaide het paard ermee, dat vlot wegliep langs de optocht, zodat ik het met moeite tot staan kreeg en Lisa in tranen omdat het paard zo stout was! Geweldig amusement!

Nanda is net gekomen, ze is een week of 5 in Bandoeng, komt misschien ook nog een paar dagen bij ons; echt fijn haar weer te spreken. Ze zegt me meer dan haar dochter Enny – We hadden gezamenlijk nog een feestmiddag op het Lyceum met vendelzwaaien, gymnastiekoefeningen en een toneelstukje. Axel was ook mee, in het stukje speelde Paul Thung voor vliegenier wat een daverende indruk op Axel maakte – Enig van die brievenbus op Paterswolde.

Hoe moet ik de messenheften goed krijgen, Mam? Het divankleed is spoorloos verdwenen – Wij hoorden van de angstige spanning in Europa en hopen steeds dat het weer voorbij zal gaan. Dag lieverdjes – Hok had in rok een herdenkingsavond van de Loge, erg mooi.

Eida.