EIDA

15 okt.’34.

Geliefden – Met een verkouden neus en een wollen jasje aan, zit ik aan ’t bureau. 

’t Is bijna 9 uur, over een half uurtje ga ik naar bed. Axel is eerst verkouden geworden en als goede moeder ben ik het nu. Gelukkig was Axel gister weer zo goed als beter, zodat we naar Garoet konden gaan. Anneke nodigde ons namens haar gastheer en gastvrouw uit te komen zwemmen en rijsttafelen. Binnen 1½ uur waren we er zondagmorgen – Anneke is niets magerder geworden, ze zag alleen wat wit maar na ’t zwemmen ook niet meer. Ze viel me erg mee – Ze schijnt alleen wat last te hebben van slaperigheid maar Hok was ook verbaasd dat ze al zo gauw weer goed is. Wytje is dik en groot geworden en veel ouder!, trouwens Anneke vond Axel ook zoveel jongensachtiger. Ze waren nu reuze leuk samen. Wytje liet Axel het huis zien, allereerst de auto!, waar ze niet uitgekeken raakten. In ’t zwembad beviel het Axel al iets beter, maar het water vond hij weer veel te koud. Hij bibbert zo en is gelukkig in het zonnetje – toen we ons zouden aankleden, had hij plotseling diarree maar gelukkig bleef het daarbij en vandaag is er ook niks meer [2] van overgebleven. Het was een erg gezellige dag, die Ten Doesschate’s zijn verbazend aardige mensen. Zij zijn buitengewoon voor Anneke. Ze komen niet naar Bandoeng. Anneke vindt het te vermoeiend. In ’t geheim hebben we elkaar tot ziens gewenst op Em’s trouwpartij! Niet verder vertellen! – Wat hebben we jullie teleurgesteld, Dirk en wij, dat onze gesprekken de vorige maand niets bijzonders inhielden. Ik denk dat Dirk alles ook zo wankelig vond dat hij er liever over zweeg. Deze week kreeg ik een lange brief van Em, waarin ook niets daarover, hoewel ze toch weet dat het me interesseert! Afwachten dus, ’t zal nog wel lang duren – Axel is zo gewend te reizen. In het vreemde bed in de vreemde kamer in Garoet, huilde hij maar heel even en ging toen zoet slapen, de familie verstomd. Hij maakte weer veel opgang en Wytje vond het fijn dat er nu ook weer een kleintje was. – Mamma schrijft een briefkaart dat ze zo verlangt naar “Akso” of we niet weer eens komen, en waarom ik haar zo weinig schrijf. Ze wordt steeds levendiger en actiever, tot nu toe merkte ze niet dat ik haar weinig schreef! – We zijn lid geworden van een leeskring, 4 boeken per maand; deze keer is het niet veel zaaks, erg buitenissig – Je krijgt een beeldschone kiek van Hok met de mail. Die komt in “het Chinezenboek”, waar over alle belangrijke Chinezen  wat staat, deftig hè! [3] Na het zwemmen in Ngamplang heb ik ook oefeningen aan de ringen gedaan – als bewijs dat ik m’n armspieren onvoldoende gebruik, loop ik nu krom van de spierpijn aan schouders en bovenarmen – en morgenochtend moet ik gaan tennissen. – Ik ben weer reuze dik, Hok vindt het haast verontrustend! Ik zal maar met de pap ophouden, Axel lust hem juist ook niet meer, dat is geschikt. – Wat raar dat de Staatscourant zelf geen nieuwe spelling schrijft. Hoe kan die dan ingang vinden? Als de schoolkinderen de krant lezen, komt hun alles vreemd voor. Wat naar dat Oom Isaac Israëls  is gestorven. Is Tante Masje er erg naar van? – Zaterdagavond stond plotseling Loutje voor ons. Enig was dat, hij is zo gezellig. Hij heeft verteld van Em’s verjaardag – hij kwam om in Tjihampelas te zwemmen, polowedstrijden – Omdat we naar Garoet gingen, konden we niet gaan kijken, maar ik las in de krant dat ze verloren hebben. Jammer dat Em niet geschreven heeft dat hij zou komen, hij had hier toch kunnen logeren en nog wat blijven want hij heeft 2 weken vakantie. Echt vreemd. Toen ze in Soerabaja woonden zou Loutje al komen logeren en nu de gelegenheid er is, kan het niet want hij moest zondagmiddag met de anderen terug. Ze hadden hem ook geen boodschap voor ons meegegeven, straal genegeerd gewoon!! – Axel speelde [4] net met de buurmeisjes die vakantie hebben, fijn is dat. Maar met die van 6 jaar kreeg hij ruzie omdat hij haar een bal tegen het hoofd gooide, natuurlijk zo bij ongeluk als wat – hij was zich dan ook haar boosheid niet bewust en bood haar daarna de bal aan. Grapjas! – hij begon gister opeens te toveren. Verstopte iets in zijn handen, liet daarna 1 zien, waar niets in was – enig gewoon. Hij zegt alleen: “tijt ès”  – we hebben erg gelachen. – M’n samenspel viool en piano gaat steeds door elke vrijdagmorgen, zo fijn, het gaat ook al wat beter en ik studeer heus omdat zij de stukken al kent. – Vrijdagavond hadden we de 3 bestuursleden van de Chinese Studentenvereniging op bezoek. Ze converseerden geweldig, ze zijn alleen nog zo kinderachtig. Debatteren kunnen ze helemaal niet, althans pasten ze ’t niet toe. Ik weet wel dat ik erg op m’n qui-vive zou moeten zijn met converseren als er 3 2e-jaars Hollandse studenten zouden komen – die zijn veel zelfbewuster en overtuigd van de juistheid van hun oordeel, deze niet, nemen aan wat een ánder zegt. Ze klieken erg bij elkaar, Hok ried ze aan zich bij de Hollanders aan te sluiten maar ’t is ook waar dat diegenen van hen die hier studeren niet de besten zijn en de beschaafdsten, een moeilijk probleem. Ze kennen noch de Hollandse, noch de Chinese manieren – toen ik vroeg wat ze wilden drinken, zei degenen die ik voor de beste hield: “we nemen alles aan”! – Jammer van ze, Hok moest het ze bijbrengen, maar hoe? Ik kreeg een lange brief van Em, maar niks over “het” thema. –  Het haarwater helpt erg goed, ’t is al stukken beter, doe geen moeite voor een recept, zonder Polano gaat het ook! Hier in Indië moet je je haar wat vet houden, bij mij was het te droog, denk ik. – Anneke vond Axel bijna niet meer scheel. Vraag eens aan Van Leggelo de gymnastiek voor wat schele ogen voor als hij wat groter is. 

Dag Jongens, omhelsd! 

Eida [5]

HOK

G. We zitten nu midden in de kenteringstijd, zodat het van tijd tot tijd, vooral wanneer de regens niet door willen komen, ontzettend benauwd is. Wat een pufhitte zal er niet aan de kuststeden heersen! Gisteren hebben we fijn in Ngampelang, het aardige hotelletje boven Garoet, gezwommen. Het was erg gezellig bij de Ten Doesschate’s en Anneke ziet er heel best uit. Je zoudt haar niet aanzien dat ze Malaria Tropica gehad heeft. Wytje heeft nu bolle wangen, zo bol, dat je bij wijze van spreken zijn oren niet zien kunt; een dikke buik en een rug, precies als zijn vader. Hij ziet er erg welvarend uit. Axeltje en hij waren goede maatjes. – Het zwemmen heeft bij mij altijd het onaangename gevolg, dat ik dagen daarna me nog krab vanwege de verbrande huid. De auto heeft het weer eens erg goed gedaan. Het schijnt dat zij met de jaren, jeugdiger wordt. Axeltje begint nu al een echte jongen te worden, vol grappen en ondeugendheden. Elke ochtend rukt hij een paar kralen van de lampenkap in zijn kamer af. Het zal niet lang duren, of die lampenkap moet vernieuwd worden. 

Dag Hok.