EIDA

Liefjes – Fijn dat jullie het prettig had samen in Nice. We kregen de brief keurig dankzij het Amsterdamse postkantoor en zuster Anna. Eerst kwam er alleen een brief van Joke voor mijn verjaardag en wij dachten al dat het jullie niet gelukt was op tijd te schrijven toen ’s avonds door Karta de brief gebracht werd. Jullie had dus de Sibajak even nog eens bekeken, ik kan me het ogenblik indenken dat jullie de loopplank weer afmoesten, maar wie weet naar wat blijde toekomst deze boot Em een eindje op weg mag brengen. Vanmorgen hebben zij en Dirk elkaar in Belawan[1] omhelsd. Wat zal men van dit stel denken. Overmorgen-nacht om 1 uur vertrekt de Nash van Dirk met ons, de chauffeur en Von Königswald (die we in Batavia afzetten) beladen naar Priok[2]– het is juist volle maan vandaag – herinner je je onze tochten nog bij maanlicht, ons Whippetje[3] is toch maar een goede vriend. Maar hij is Dirk niet goed genoeg, anders konden we hen beter in ons wagentje halen. Deze verslindt liefst 3x zoveel benzine als de onze en per liter is de prijs nu 24½ cent! – Jeanne slaapt die nacht hier en zal tot we terugkomen voor Axeltje zorgen. Ik hoop maar dat ze hem niet verwent want dan zou Em eens minder enthousiast over hem kunnen zijn! – Het hummeltje is nu aan ’t brullen geslagen! – we hebben met hem gewandeld en nu in bed gestopt, wat hij tot nu best vond, maar nu is ’t weer mis. Ik moet hem toch maar even laten huilen. Hij schijnt het huilen te bewaren voor de dag dat ik aan Opa en Oma schrijf om medelijden te wekken. – Hij heeft nu 4 hele tanden, ’t staat keurig! Iedereen vraagt of hij al kan zitten en voortaan zeg ik maar ja, want in ’t badje kan hij het ook. Hij houdt zich dan stevig vast aan de randen, zodat ik hem niet direct los kan krijgen – Overigens is het hier een rare boel geweest. We hebben buikloop gehad “en gros” – Jeanne, Anneke en ik – afschuwelijk gewoon. We hebben vast iets op mijn verjaardag gegeten waar vrouwenmagen niet tegen kunnen; bij ons allemaal heeft het een paar dagen aangehouden – ik ben er vandaag pas weer enigszins vanaf, eet steeds maar droog brood en thee! Daarna is Anneke verkouden geworden, gister bezochten we haar en nu heb ik het, mijn neus houdt nu de loop gaande, zoals eerst m’n buik! Vervelend dat Wytje ’t ook kreeg, als Axel er maar van verschoond blijft. – Wytje komt nu toch bij ons als Anneke in ’t Ziekenhuis is, ze heeft eerst een ander gezocht omdat ze meende dat ik het te druk vond, hoewel ik daar nooit een woord van gezegd heb, maar zij er zelf over begon. Ze wou nl. Em op hem laten passen – ’t was dus meer een trucje om Em hier te houden, dat ze tegen Dirk zei dat ´t voor mij te druk was! Dirk riep mij te hulp en ik vond dat Em voor hém gekomen was en dus is alles zó geregeld. Bovendien zal de baby wel pas komen als zij al enige weken weer in Soerabaja zitten. Gelukkig dat Anneke zo goed is hè. Ik ben benieuwd of Thijs zijn Thea het levenslicht zal zien aanschouwen. – Toch akelig dat ze daar in de Rivièra zo naakt lopen – de vrouwen hebben blijkbaar hun kuisheid verloren – het gaat er misschien toch heen dat de huwelijken verdwijnen als de vrouwen er niets aan vinden zich door iedere man te laten bekijken – wij degenereren wel hoe langer hoe meer. Zou het Hitler lukken een beter mensdom te kweken door zijn verbod voor vrouwen in ’t openbaar te roken – ’t is misschien nog zo gek niet! – We hebben dus vrijdag eindelijk onze dansmorgen gehad. Jeanne en ik dansten samen “Moment musicale”. Mevr. v. Praag was, zoals we verwachtten niet erg verrukt daar “het blijde” haar genre niet is, althans niet het blijde dat alleen maar sierlijk is, aangeleerd, zonder betekenis; dat is ook niet meer modern dus!! Maar toch vroeg ze mij samen wat met haar te willen oefenen en een dans in te studeren: Campanella van Liszt. Het is een echt jolige melodie, een klokkenspel [2] en naar mijn mening niet veel anders dan óns genre, dus erg leuk. Ze wil met Jeanne nog wat wachten omdat ze 2 nieuwelingen teveel vindt en ze meende dat ik meer fantasie had dan Jeanne, en meer in de muziek was. Maar ik legde haar uit dat de muziek voor Jeanne nieuw was en wij hem al zo lang kenden. Jeanne deed het hier thuis ook veel beter. Op Hok’s vrije dag, de 31e hebben we samen gedanst met Anneke als publiek. Middenin kwam Hok thuis van zijn inspectietocht voor de Meisjespadvinderij, terwijl Jeanne en ik alleen in een onderjurk bezig waren. Hok dorst niet naar Jeanne te kijken die er zich niets van aantrok – Zij voelt zich hier al erg thuis en is erg verrukt van Hok (natuurlijk zal hij zeggen!) – Toen Jeanne kwam, wilde ze eerst niet dansen om ons aller buikloop, maar we hebben er niets van gekregen! – Mevrouw Buck, Irene’s zuster die net de baby heeft gekregen, ligt nog steeds in ’t Ziekenhuis, telkens loopt haar temperatuur op tot liefst over de 40° om daarna weer te zakken tot 37°. Dat is nu al 2 maal, haar man zit natuurlijk in doodsangst – Sparmann weet niet wat het is, hij moest Kuyer er maar bij halen. Zij denkt zelf dat ze trombose heeft; de vorige maal had ze dat ook, ontzettend zou dat zijn. Hij eet morgen bij ons. – Jullie leuke kiekjes hebben we al gekregen, enig zijn ze. Aardig lijkt Marietje met die bolle wangen. Je hebt keurig gekiekt Mam, vooral die op de Oude IJssel en van Marietje en Em lopend zijn uitstekend; het allerbest zijn die van Mali en Menno – wat een leuk stel is dat – nu kan ik eindelijk zijn gezicht eens goed zien. En Vader met de dasspeld, staat keurig lijkt me. Jullie allemaal op het bankje ook jolig. Maar wat lijkt oom Jaap oud geworden. – Geweldig wat een mensen er voor Em aan de trein waren. Wij zullen haar een zoen uit jullie naam geven hoor. Zeer attent ook van Irene – Heb jullie nog gespeeld in Monte Carlo? – Onze baboe is weg, morgen komt een nieuwe – ’t is hier nog makkelijk wat te krijgen, ze kwamen vanmiddag 2 samen en ik moest maar uitkiezen, een moeilijk geval. Ik nam maar de netst uitziende. De andere blijkt me heel wat leugens op de mouw gespeld te hebben. – Dag liefjes – ’t Is jammer dat jullie moet wachten op de volgende brief als Em en Dirk alweer naar Soerabaja zijn. Zaterdag op zondag moeten we om 1 uur naar richting Priok om Houw en Fanny te halen – zondagavond komen we weer thuis. ’t Is wel saai dat we Em en Dirk dan niet zien afreizen, maar in okt.-nov. ga ik misschien toch naar ze toe – het lijkt me fijn om Em weer eens op m’n gemak te spreken. Dirk gaat de 24e okt. tot de 29e op reis; zeker juist om Zus’ verjaardag, die dagen zou ik fijn veel aan Em kunnen hebben.

Dag Eida. [3]

HOK

G. Em is vandaag, 4 september Belawan gepasseerd. Donderdagochtend zal zij in Priok zijn. We hopen er op tijd te zijn en niet te lang op de Sibajak te hoeven wachten. Het zal wel weer een koude rit worden, want het is nu volle maan. We gaan met Dirk’s grote auto, de onze vond hij niet goed genoeg. We zullen dan over de Poentjak teruggaan en wellicht te Sindanglaja lunchen. – De zaterdagnacht moeten we weer naar Priok om Houw af te halen. Hij met zijn vrouw. Hij stelde er nog veel prijs op, dat we bij zijn aankomst aanwezig zijn. We doen hen graag dat plezier, ofschoon het vermoeiend zal zijn. Dan rijden de Heer en Mevr. Ter Haar mee, collega’s van Eida en mij, om ons gedurende de rit wat gezelschap te houden. – Wat fijn dat u het in het Zuiden erg prettig had. Ja, het is wel een heel verschil met Holland, waar de zon zo weinig schijnt. Ik wist niet, dat de Bougainville’s er groeien. Wat onkuis van de dames, om zelfs het moderne ondergoed nog teveel te vinden. Zo ver zijn ze hier bij ons nog niet, de Europese vrouwen wel te verstaan. De Balinese zijn nog veel ongegeneerder, maar daar is het niet om de seks-appeal te doen! – Axel is vanavond erg stout geweest. Hij huilde om bij ons te mogen zijn. We hebben hem zijn zin gegeven omdat hij bij hoge uitzondering zo lastig is. Hij vond het dan ook erg fijn en glunderde ons toe, en maakte allerlei geluiden. Nauwelijks legden we hem weer in zijn box of het huilspelletje begon opnieuw. Als laatste middel hebben we Tommy erbij gehaald. Tommy’s kunstjes vallen altijd in Axel’s smaak – Na het eten is hij tenslotte toch zoet naar bed gegaan. – Hulde voor de mooie kiekjes van Keppel. Het lijkt me een aardig, rustig plaatsje toe. Bedankt voor het knipseltje over de Heer Meyroos[4]. Die man heeft blijkbaar last van hartvervetting. Hij weegt 120 kg, ondanks zijn vegetarische levenswijze. Op het kamp kon hij natuurlijk niet met alles meedoen, hoewel hij zeer veel goede wil toonde. – Vandaag heb ik me gewogen en bevond dat ik het laatste jaar zeer zwaar ben geworden. Ik weeg nu 81 kg. Dat vind ik erg welletjes. Blijkbaar de ouderdom, die bezit van me neemt. Als plaatsvervanger van De Jongh is Ir. Reyzer benoemd. Een bof voor hem. Hij volgt De Jongh alleen op in de functie van Hoofd van de Opsporingsdienst. Gezien de omstandigheden hebben we het niet slecht getroffen. Reyzer is iemand, die steeds kalm zijn gang ging en zich buiten de herries, die bij onze Dienst bestaan heeft kunnen houden. Zo iemand hebben we hard nodig. De Jongh was ook altijd boven de partijen, maar was dikwijls te zacht in zijn optreden, daarenboven heeft hij niet veel mensenkennis, zodat hij zich makkelijk voor de gek liet houden. Hiervan heeft vooral Oppenoorth, die nu weg is, misbruik gemaakt. Reyzer zal het in dit opzicht wat gemakkelijker hebben, want het middelpunt van de meeste herrie, Oppenoorth, is nu weg. De grootste herriemaker en intrigant is er echter nog. Deze is zelfs bij de Gouverneur Generaal geweest, om zijn eigen belang te bepleiten, namelijk om met passering van de anderen, zich tot Hoofd van de Opsporingsdienst benoemd te krijgen. De G.G. heeft hem een figuur laten slaan door erop te wijzen, dat zijn verzoek geen zin heeft, omdat de regering toch de belangen van iedere ambtenaar zo goed mogelijk behartigt. – Dirk zal nu wel in de wolken zijn. Zijn laatste brieven waren zeer opgeruimd.

Dag Hok.