EIDA

20-12-’32.

Lieve jongetjes –

Ja, ik zie de hele dag niets dan mijn 2 jongetjes, en kan dus geen andere naam voor jullie bedenken. M’n kleinste jongetje werd vandaag 2 weken en zijn Ma voelt zich vandaag alweer een normaal mens worden, zijn Pa beëindigt met deze dag zijn vakantie van 2 dagen, waarbij hij zijn echtgenote meer dan prettig nabakerde, gewoon ideaal! Je ziet – wij drietjes hier amuseren ons best! (zie de kiekjes ook). –  Het is vandaag al onze vierde dag thuis, dus vlug is alles van stapel gelopen. De eerste nacht hier begon Axel om 4 uur te brullen waarop ik hem verschoonde, maar  hij zag kans tot 6 uur door te blijven huilen. Die nacht sliepen we niet erg en de volgende waren we aardig moe; de eerste dag was ook zo plezierig geweest, dat we van enthousiasme pas om half 11 naar bed gingen – toen moest ik hem voeden en om 4 uur schreeuwde hij alweer – dus geen wonder dat we moe waren, Hok ook. Hij heeft vandaag ook pijn onder in zijn rug, natuurlijk omdat hij dolgraag lang over Axel gebogen staat! Hij is een reuze vader, kan niet hebben dat zijn zoon schreit, maar goed dat ik verstandiger ben en niet aldoor naar hem toeloop. Maar ik moet zeggen, Axel huilt vrijwel alleen tegen voedingstijd, maar zelden na de voeding, maar we zijn er nog niet achter wat dat betekent, misschien een vuile luier. We verbeelden ons dat hij wat verkouden is nu, hij niest veel, en huilt soms, maar ’t zal wel gauw overgaan, hij is zó gezond, echt fijn. We werden thuis door Hok enorm ingehaald met groen en bloemen overal en een taart met “ Axel en Eid- welkom allebeid” en ook nog had hij gezorgd voor beschuiten met muisjes en zelfs echte jongensmuisjes. Om een uur of 11 waren we thuis, maakten samen het wiegje even in orde en Axel sliep door alsof hij altijd daar gelegen had – Zus Ortt kwam ’s zondags helpen baden, erg prettig want lang staan was m’n zwakke punt – de 2e dag kon ze niet, en toen [2] deden Hok en ik het samen, ging ook schitterend. Hok zorgde voor het bad en bracht alles aan; we kunnen het prachtig samen. Hok is ook al bedreven in ’t aan- en uitkleden van Axel, dat is dus erg plezierig. Zaterdagmiddag kwam Houw plotseling – wist niet dat ik net thuis was, bleef tot maandag – maar ik heb me er niets van aangetrokken, de kokki bedacht en bedenkt nog het eten en ik bemoei me alleen met Axel, ook al ideaal! We hebben nu een wasbaboe voor wassen en strijken, de kokki naait en verstelt en doet de kamers, voelt zich erg verantwoordelijk, is toch de hele dag hier en gaat laat naar huis.–

Axel ziet er echt Chinees uit, grote ogen (nog steeds blauw!!!) Klein mondje, stomp neusje; model Hok, maar de breedte tussen die van Hok en mij in.

Vandaag voel ik me tot meer in staat – het voeden gaat al vlugger en het verkleden, terwijl ik de eerste dag geen tijd vond iets aan mezelf te doen, maar nu heb ik ook voor andere dingen tijd.

Daarnet waren Pijl en Tek Bheng hier, m’n trouwste bezoekers, Pijl de fotograaf, Tek Bheng de vruchtenbrenger! Elke keer brengt hij enige zakken, vandaag peren en druiven – Jantje Westerveld bezocht ons gister, evenals Sparmann die alles hier zo in orde vond dat hij zich geroepen voelde oorlogsverhalen, de bekende van jullie en Anneke!, te vertellen, 2 uur lang, terwijl Hok bij zijn komst gezegd had dat ik moe was. Daarna was m’n zog niet veel en ik wijt het hem. Maar nu is ’t weer voorbij, de volgende keer wend ik hoofdpijn voor, het enige waar hij respect voor heeft!

Dag Eida.

[3]

22-12-’32.

Lieve jarige Mammeke –

Nu ik er niet voor heb kunnen zorgen dat je op deze dag je jaarlijkse brief kreeg, zal ik nu maar op deze feestelijke dag de brief beginnen. Ik trok er speciaal een nette jurk voor aan, die ik al in maanden niet heb kunnen dragen en het is nu ook voor ’t eerst sinds de bevalling dat ik überhaupt een jurk aan heb, behalve de dag dat we uit Ziekenhuis kwamen, maar verder draag ik steeds mijn zijden pyjama, die enorm makkelijk is voor ’t voeden en ook om netjes mee op de divan te liggen in alle standen. Ja, Mam, daar ben ik dus weer in het gewone leven althans ik kom er steeds meer in terug – Is dat niet gauw gegaan! Ik zie ons nog samen de Sinterklaasliedjes zingen uit de oude bundel met de mooie Sinterklaas voorop en daarna jullie pak uitpakken – van die nachtpon had ik enorm veel plezier en hij kon niet mooier op tijd! De Zusters vonden het echte degelijke Hollandse drukknopen op de schouders die ze moeilijk open en dicht konden krijgen! Toen ik wakker werd om 2 uur voelde ik heel kalme weeën en ik wachtte eerst nog maar wat tot ik zekerheid had en wekte toen Hok die nog nooit zo vlug klaarwakker is geweest en heen snelde toen hij merkte dat het al om de 5 min. was en Sparmann had gezegd dat het moest gebeuren als ze om het kwartier kwamen. Hok haalde zich dus alweer het een en ander in zijn hoofd maar Sparmann had geen haast en kwam rustig na een 3 kwartier, terwijl Hok alweer was uitgegaan hem tegemoet. Ikzelf voelde me of er niets bijzonders te doen was – op zulke ogenblikken lijkt het wel of ik geen zenuwen heb! Ik had razende honger en at nog gauw een stuk banketletter, die ik later op de operatietafel moet gedeponeerd hebben! Sparmann vroeg of de kindbewegingen verminderd waren, maar daar ik het tegenovergestelde voelde, dacht hij dat het wel loos alarm zou zijn. Maar in tegendeel, de ontsluiting was al groot – ik kon het zelf eerst niet geloven omdat ik dacht dat er altijd eerst diarree of bloed of beide moest komen, terwijl mijn laatste plasje zelfs normaal was. Maar ’t is heus wel een prettige bevalling op die manier; ik moest nog even in Borromeus in bed voor een injectie en om geschoren te worden. Toen heb ik nog een paar beroerde weeën gehad, maar al gauw kwam het wagentje me wegrijden – Zelfs het vastbinden op de operatietafel deed me niks en na 1 ademhaling was ik al weg, waarna ik heel best weer wakker werd en maar niet kon begrijpen dat het half 8 was. Je bent dan echt stompzinnig! Ik had alleen razende rugpijn en ze hadden me een goerita omgesjord zodat m’n wond ook zeer deed, maar de Zusters wilden me [4] niet geloven, en lieten me maar liggen – de eerste 2 dagen was ik ervan overtuigd dat dit eens en nooit meer was – m’n rug brak me door en ik mocht niet gaan verliggen – m’n horloge was toen m’n enige troost en elk kwartier dat het weer later was, was ik weer wat verlicht – goddank kreeg ik voor de nacht een spuitje, maar daarvoor moest ik wachten tot 10 uur omdat m’n kamergenote, Deetje, de baby nog moest voeden. Af en toe had ik de neiging om hard m’n bed uit te hollen, maar goddank gingen die dagen voorbij. Op de kiek kun je zien dat m’n interesse voor Axel zeer gering is, hoewel ik me verbeeldde dat ik lachte. [5] Maar je zult eerstdaags Axel een stuk voordeliger zien en mij erbij!

Toen het zog opkwam de 4e dag, leek het wel of ik 2 keiharde voetballen aan me had hangen, razend zeer deed het en de zuster masseerde er lustig in, hetgeen later nuttig bleek, maar nuttige dingen zijn niet altijd prettig! – Het succes was toch dat ik geen harde stukken meer had, die ik zelfs eens op Axel’s lippen zag kleven – Het drinken deed enorm zeer, zodat ik bij het idee dat hij moest komen me een ongeluk transpireerde en elke slok voelde ik als snijdende zwaarden; nu is ook het aanleggen nog pijnlijk, maar de rest wordt elke dag beter. Alleen vervelend dat hij steeds met zijn scherpe kaak weer bloederige gleuven maak, die ik steeds met permangaan weer dicht, en voor ’t geval het erger wordt gebruik ik borex glycerine, maar tot nu toe nog niet nodig. Het is echt plezierig om thuis te zijn, nu is de baby zo echt van ons. Hok heeft zich enorm uitgesloofd en is alsmaar verrukt van het diertje – maar nu Hok weer naar kantoor gaat, slaapt hij ’s nachts maar door – hij is al zó aan het huilen gewend dat hij ‘t niet eens meer hoort, alleen als ik Axel even naast hem leg, wordt hij even wakker, maar slaapt weer als Axel drinkt. – Van m’n wond heb ik geen last meer en m’n sluitspier is opeens nauwer geworden, zeker omdat ik lavementen kreeg en hij niet hoefde te werken. Misschien is hij nu opeens weer normaal.

Elke dag is het plezierig zo’n baby’tje te hebben, ik word al handiger in het aan- en uitkleden, wat Hok ook al kan. Bij elke plas maakt hij zijn goerita ook nat, dus minstens 6x daags moet dat alles verschoond. Heel soms doe ik het tussentijds nog eens, maar hij schijnt niet veel last van een vuile broek te hebben, en als je hem steeds verschoont, gaat hij vast steeds meer brullen. – Ik voed hem nu om 6 uur, half 10 (baden 9 uur), 1 uur, half 5, half 8 en dan de laatste wanneer hij wakker wordt, met de bedoeling dat dat steeds later wordt en hij dan over een paar weken doorslaapt van

½ 7 tot 6, Zus Ortt had dat al met 5 weken bereikt. Axel werd gister pas over half 2 wakker, dus dat was al prachtig, de eerste nacht om half 11 en steeds later. Maar hij is wél een reuze hongerlap, dus kan ik nog niet geloven dat het bij hem zal lukken. Als ik zo ’s avonds moe ben, ben ik reuze kribbig, maar Hok kan daar maar niet aan wennen en gaat me dan uitschelden, waarop ik dan geen antwoord meer geef. Het is echt vervelend dat hij het niet kan begrijpen. Ik ben nu ook zó op Axel ingesteld dat m’n aandacht voor Hok weleens te weinig is, maar dat gaat ook weleens over – het is nu nog zo nieuw en zo vermoeiend zo’n kleine schat – het is heerlijk dat Hok zo van hem houdt, want dan gaat alles toch plezierig, maar ik moest eigenlijk om 9 uur naar bed gaan om m’n kribbigheid te voorkomen en ’t is nú al 10 uur. – Axel kan niet goed inslapen na het eten en huilt dan nogal eens, toch kan ik me niet indenken dat hij te weinig zou krijgen, want dan zou hij toch al gauw weer honger hebben en hij houdt het best 3½ uur uit. – Hij moet maar weer eens gewogen, maar ik heb geen kinderwagen om hem naar Borromeus te brengen.

Mam, deze brief bevredigt je misschien niet geheel, maar je moet maar denken dat ik nog niet 100% ben. Ik omhels je steeds

Eida.

Gelukkig nieuwjaar, omhels Vader en Emma heel erg van ons.