HOK

17 sept.’29

Geliefden,

Eindelijk zijn we dan zover dat we kunnen ontvangen; alle hoofdmeubels zijn er, drie  boekenkasten en een groot bureau-ministre zijn er bijgekomen. De studeerkamer mag er zijn, al zeggen eigenaars en ontwerpers het zelf. De lampenkappen hangen, prachtexemplaren al zeggen de reeds genoemde personen het zelf. Foto’s volgen.

[TEKENING LAMPEN]

eetkamerlamp / bureaulamp / voorkamerlamp / schemerlamp voorkamer / lamp studeerkamer

Aldus is onze lampencollectie. We mogen ons erop beroemen lampen te bezitten die enig zijn in hun soort, al zeggen de reeds genoemden het zelf. [2] Zondag bezochten we een schilderijententoonstelling, collectie Brionnet[1], en kochten er een kleurenets en een litho. De eerste stelt voor een zijbeuk van een oude kathedraal, met zware hoge pilaren, met hoge gotische ramen; door een van de ramen valt een zonnestraal op een devoot knielende non. En zoals het in kathedralen is, wanneer men er van het hel blakerende voorplein in komt, is alles bij het eerste binnenkomen duister. En langzamerhand ziet men dan de prachtige kroonlijsten, de hoge pilaren en het veelkleurige licht dat binnenvalt, vooral wanneer buiten de zon schijnt. En dan voelt men opeens die wijding, die elk mystisch voelende, hetzij katholiek of heiden, in een mooie kathedraal ondergaan moet. Stelt u eens een gelovige voor, die evenals het in de Latijnse landen vaak gebeurt, zo midden op de dag zo’n kerk ingaat om te bidden. In het halfduister sluit hij zijn ogen en richt zijn gebeden tot zijn God. Langzaam opent hij zijn ogen weer en ziet: nu is het licht om hem en welk een licht! Dat alles ziet men in die ets. Wat een psychologische kennis hebben de bouwheren of liever: er is heus zulk een vooropgezette bedoeling geweest bij de bouw van een kathedraal: hoe prachtig weet de kunstenaar zijn gevoelens – hier de vrome bouwmeester zijn behoefte aan contact met zijn God – in steen en glas vast te leggen. De litho stelt voor twee vazen rode anemonen voor een venster. De kleuren zijn zo helder, de bloemen zijn zo vrolijk en het geheel is zo harmonieus, dat het ons steeds een genoegen zal moeten zijn er naar te kijken. Nu hebben we steeds bloemen in huis, en wel bloemen gerangschikt door een geniale schildershand en ons getoond zoals die schilder ze ziet.

Maar nu zijn we ook blut, dat is steeds de keerzijde van de kunst. Kunstzinnige genietingen schijnen niet samen te kunnen gaan met gevulde beurzen. [3] Misschien is het lichtzinnig van ons, deze prachtdingen te kopen, maar we zullen verder wat zuiniger zijn. Eida heeft voor haar bloemenschilderij heel wat gespaard, en ik heb er heel wat minder om kunnen roken.

Hartelijk dank voor toezending van de afrekening en van het servies. Dit krijgen we over een paar dagen. – Straks komt Jan Hupkes ons halen om naar de meubelmaker te gaan. Thijs staat verbaasd dat ik het niks erg vind hem te helpen. Ik zie er nu werkelijk niets in en vermaak me juist over de verwondering van Eida over de samenloop van omstandigheden.

Nu dag, tot een volgende maal

Hok.

Em, de rode grond van Zuid Engeland heb je goed opgemerkt. Het komt doordat de bodem gevormd wordt door een rode zandsteen, de zogenaamde Old Red Sandstone, een gesteente uit het Devoon[2], een tijdperk vlak voor het ontstaan van de kalkafzettingen. Het wordt beschouwd als een fossiel woestijnzand. –