EIDA

21-3-‘33

Lieverdjes –

Daar ik jullie nog allerlei heb terug te zenden, komt er weer een mailbrief. Ik kan toch niet een envelop vullen zonder er een woordje te hebben bijgedaan van onszelf. Fijn dat we jullie eerste vliegbrief nu al kregen, dat had ik al gehoopt. Axeltje is nog steeds een reuze dot, hij slaapt nu. Het is kwart over 8, ik ben net klaar met ontbijt, de langganan heeft zijn boekje net meegekregen en dadelijk ga ik nog even met Axeltje wandelen, want de zon schijnt weer. We hebben hier, een paar dagen noodweer gehad, alle rivieren bandjirden[1], in Semarang is gewoon een heel stuk heuvel weggestort, juist waar de drukste verkeersweg over liep. De eendaagse[2] kon niet meer naar Soerabaja komen en Hanneke Hijmans, die naar Semarang terugmoest na Tineke aan boord te hebben gebracht, moest over Bandoeng. Wij hebben er nog het minst van gemerkt omdat we hoog liggen, maar 2 morgens heeft het gestortregend, terwijl wij het ’s morgens hier altijd droog hebben. – Ter ere van Vaders verjaardag bakte ik een taart, citroentaart – oorspronkelijk wilde ik koekjes bakken, maar het beslag was te dun, zodat het in een vorm moest – Ik heb een hele morgen zitten praten bij Irmgard Bronkhuysen, Anneke’s vriendin. Ik vind haar buitengewoon aardig. Ze kan net zo goed luisteren als Liesje indertijd. Ze vond mijn verhaal over de IEVA contra IEVVO schitterend. Irene is naar Batavia, waar ze door die regens alleen via de Poentiak kon komen. Ze moet alles voor de reis in orde maken, het is al rijkelijk laat want over een maand gaat haar boot. Ze moet ook nog koffers pakken en ze heeft geen tijd om jurken te maken; ik [2] zal haar geven wat ik nog aan warms bezit. Die blauwe trui die ik zelf maakte, is misschien wel wat. Ze komt toch over een jaar terug en voor die tijd, zal ik het wel niet nodig hebben. – Voor Alex is het wel ontzettend dat zijn vrouw en kinderen weggaan. Gelukkig vindt het jongetje, Hansje, het heerlijk naar Europa te gaan, maar het meisje niet.

’t Is nu kwart na 12. Ik zit met Axel op schoot. Hij moet nu gaan eten, maar de tomaat, die hij moet hebben, is nog niet klaar. Als hij weet dat ik thuis ben, vindt hij het niet zo leuk meer in zijn wieg tegen etenstijd!

Morgen is het Vivos, afscheidsavond van Irene – ze heeft maar iedereen uitgenodigd, die ze voor de IEVA film die wordt afgedraaid zou kunnen interesseren, zodat het wel kon gebeuren dat er meer vreemden dan Vivos leden zijn – Lientje Janssen van Raay, praeses Vivos, vindt het niet in de haak – misschien horen we er weer wat over van leden, die het beleid van het Bestuur niet goedkeuren. Sommigen schijnen Lientje en mij te jong te vinden. Zij is misschien iets ouder dan ik. In elk geval treden we na dit jaar af! Of ’t moest wel erg veranderen.

Fernanda Thung, getrouwd met Hoks neef uit Klaten, met wie Emma in Hotel Preanger dineerde, stuurde een leuk pakje voor Axel voor als hij 1 jaar is. Ze schrijft  voor deze[3] tijd krijg je altijd zoveel en ik ben er erg blij mee.

Hok vlast al op zijn pak!

Dag Eida.